Voor het eerst deze reis ga ik couchsurfen. Halverwege Kyoto en Tokyo ligt Kanazawa. Een middelgrote stad met een historisch centrum. Interessant genoeg voor een omweg op de route naar Tokyo, en een buitenkans om eens binnen te piepen in een gewoon Japans huis.

Jessica runt Pinetree Hostel in Seoul. Ik ben er toevallig terecht gekomen. De paus komt een dag na mij toe in Seoul, en de meest populaire hostels in de stad zitten al vol.

In ’The Great Railway Bazaar’ beschrijft Paul Theroux hoe hij bijna de dienster uit de restauratie wagen van zijn Trans Siberië Express binnen doet. Ik heb twee diensters op mijn trein, maar zowel Lena als Ekatarina hebben al een lief dat op hun wacht in Vladivostok. En ze zijn niet echt mijn type.

Op de laatste dag voor Vladivostok, houdt de trein halt in Birobidzhan en wordt de stationsnaam plots in het Jiddisch gespeld. Hier, diep in Siberië, mochten de joden joods zijn van Stalin, en rijden we enkele uren lang door de Joodse Autonome Oblast.

Toen de Russen eind 19de eeuw massaal spoorwegen begonnen aan te leggen, was dat in de eerste plaats om handel makkelijker te maken in hun uitgestrekte maar dunbevolkte keizerrijk, maar ook om zo snel mogelijk hun leger van de ene grens van hun land naar de andere te sturen.

Veel toeristen rijden er niet op trein 100. In de restauratie wagen kom ik Nico en Sven tegen. Duitsers uit Winterberg, ook bij ons alleen gekend van de bobsleebaan. Nico is nog een student en Sven werkt als informaticus.

In vergelijking met de toeristen die ik tijdens de zijderoute tegenkwam, zijn ze maar aan een banale reis bezig, 7 weken. Maar tijdens het Baltica drinken, word ik lichtjes jaloers op hun reisplannen.

Ze namen de trein van Moskou naar Irkutsk. Na een paar dagen Baikalmeer nemen ze de bus naar Ulan Batar in Mongolië, en vandaar reizen ze door naar Peking. Om uiteindelijk vanuit Hong Kong terug naar huis te vliegen. Dat is een redelijk indrukwekkende reis, en daarvoor moesten ze hun appartement niet verkopen, geen loopbaan onderbreking nemen en geen jaar lang afscheid nemen van vrienden en familie.

De rush van Centraal Azie ligt al een paar weken achter mij, het regent in Siberië, en ik dood de tijd met het lezen van een melancholische Murakami. Niet voor het eerst vraag me af of ik niet een beetje aan het overdrijven ben met deze reis.

Op de trein van Issyk Kul terug naar Bishkek heb ik Paul Theroux’s Ghosttrain to the Eastern Star opengeslagen. Na een dikke twee maanden Centraal Azië heb ik nood aan wat reisliteratuur. Ook een midweek op het strand tussen uitgelaten Kazakken heeft mij niet van het gevoel verlost dat deze reis een beetje van een sleur is geworden. Op de eerste pagina van zijn terugkeer naar de Great Railway Bazaar, geeft Theroux toe dat reizen eigenlijk escapisme is, en dat alle reizigers mythomanen zijn die het buitengewoon luie tijdverdrijf dat reizen is, opkloppen tot iets spectaculairs. Net wat ik nodig had.

Volgens Roger doe je de zijde route nooit als één van je eerste reizen. Te ver, te warm en te onbekend. Ik geloof hem. Het valt op dat de route een speciaal soort reizigers aantrekt. Een soort waar David het prototype van is.

Als ik ze het eerst ontmoet in Mirzo’s gasthuis in Tashkent, stellen Lucia en Garry zich voor als een Hongaars koppel. Vreemd genoeg blijven ze onder elkaar ook Engels praten.

Cassandra ontmoeten we in ons hotel in Mary. Ze is Amerikaanse en loopt zich daar constant over te verontschuldigen. Als je haar niet goed kent zou je haar kunnen wegzetten als een clichée hippe links liberale New Yorkster. Ze is Joods, lesbisch, voetbalfan (alleen niet van team America), couch-surfer en oud apple-genius.

Van alle reizigers die ik tijdens mijn twee maanden Centraal Azië bleef tegen komen waren Samuel en Nicholas de opvallendste. Om te beginnen omdat ze de hele tocht per fiets deden, maar net zo goed omdat ze uit Lichtenstein kwamen.

Saparmurat Niyazov had een ongelukkige jeugd, zijn vader sneuvelde in de tweede wereldoorlog, en zijn moeder en broers stierven in de aardbeving die Asghabat in 1948 in puin legde. Niyazov was wees op zijn achtste. Het zou een verklaring kunnen zijn.

Hoe vreselijk ik Turkmenistan ook vind, het zou niet fair zijn om niks over Ajna te schrijven. Terwijl ik met Cassandra door Mary wandel worden we door Ajna uitgenodigd voor een kopje thee.

Roger wordt aan mij gekoppeld door Stantours. Onze Turkmeense reisorganisatie. Ik weet dat hij een Brit is, maar om de één of andere reden ga ik er van uit dat hij een 50 plusser is.

Het beste aan Baku is zijn enige hostel. Caspian hostel is niks bijzonders. Een dorm met stapelbedden, een enkele douche en een kleine keuken. Maar niemand komt in Baku voor Baku. Je komt hier omdat je onderweg bent naar Centraal Azië, of er net geweest bent. De mensen die je er tegen komt zijn stuk voor stuk bezig aan een geweldige reis.

Of ook wel kleine Alexander.

Hideto komt de tweede avond in Mestia mee met Nils. Zijn Engels is niet geweldig, maar meer dan voldoende om met mij af te spreken dat we de dag nadien samen een 4×4 naar Ushguli gaan delen.

Nils kom ik eerst tegen in de Marchrutka van Zugdidi naar Mestia. Hij houdt zich in de bus bezig met het instuderen van het Georgische schrift. Ik ontmoet hem opnieuw in de toeristische dienst. Hij is geïnteresseerd in een vier daagse wandeling naar Ushguli, en een beetje over enthousiast vertel ik hem dat ik wel mee wil. We spreken om 9 uur ’s avonds af op het dorpsplein om de trip verder te bespreken.

Wanneer Luca me zijn leeftijd vertelt, zegt hij er direct bij dat ik hem waarschijnlijk niet ga geloven. Hij heeft gelijk, ik had hem 14 geschat, geen 18. Hij krijgt Engelse les van een Schot, en profiteert van de toeristen in de minibus om wat te oefenen.

Ik zie Marzena een eerste keer wanneer ze in lichte paniek vaststelt dat ze als enigste op de trein geen Turks visa heeft, en die lichte paniek zal ik nog te zien krijgen tijdens de dagen dat we samen reizen.

Nachttreinen hebben ook in Roemenië hun beste tijd gehad. Wanneer we in Gorna Orjahovitsa op de bus staan te wachten blijkt dat we maar met zijn vieren naar Istanbul willen. De groep chinezen die mee op de bus stapt, is om de een of andere reden op weg naar een Bulgaarse klooster twee haltes verder.

Van Boekarest naar Gorna Orjahovitsa zit ik na één halte alweer alleen in mijn wagon. Het plan om  op elke trip interessante ontmoetingen te hebben lijkt een uitdaging te worden, maar Peter en Lianne komen net als mij graag op het gangpad om uit het raam te leunen. Ze zijn Australiërs en maken een toertje Oost-Europa per trein. Ze zijn begonnen in Rome en nu onderweg naar Sofia. Vanuit Istanbul vliegen ze later op de maand terug naar huis.

Ik slaap alleen in mijn coupe, maar op de tweede dag, wanneer de trein door de Karpaten trekt, kom ik Titus tegen in de restauratie. Titus spreekt geen Engels, maar wel een paar woorden Frans, een beetje Duits en veel met zijn handen.

Sandor is een Hongaarse hoogleraar informatica. Hij is op weg naar huis, na een week gastdoceren in Kortrijk. Hij is een enthousiaste gespreksgenoot. En binnen de vijf minuten hebben we facebook gegevens uitgewisseld.

Chris kom ik tegen wanneer we alle twee een foto nemen van de Duitse Locomotief die ons naar Keulen gaat trekken. Ze is 65, komt uit San Francisco en wanneer ze me vraagt naar waar mijn reis gaat, kan ik al een eerste keer opscheppen: naar Vladivostok.