Van alle reizigers die ik tijdens mijn twee maanden Centraal Azië bleef tegen komen waren Samuel en Nicholas de opvallendste. Om te beginnen omdat ze de hele tocht per fiets deden, maar net zo goed omdat ze uit Lichtenstein kwamen.
Ik kom ze de eerste keer tegen in Tbilisi, waar ze zich wat zorgen maken over hun Azerbeidzjaans visum. Ze lopen achter op schema, en als ze Baku te lang op een boot naar Aktau moeten wachten komen ze in de problemen.
Het is in Baku dat ik ze opnieuw tegenkom. Ze hebben Azerbeidzjan op tijd gehaald, en hebben geluk met hun boot, na twee dagen zijn ze alweer vertrokken uit het Caspian Hostel.
En in Nukus kom is ze een derde keer tegen. In de Jipek Joly. Ik had ze in 
Tbilisi schrik aangepraat voor de staat van de wegen in Kazakstan. Maar blijkbaar werd er de voorbije jaren stevig geïnvesteerd in Kazakhstan, en hun tocht van Aktau naar Nukus was probleemloos geweest. Alleen zijn ze nu uitgekeken op het fietsen door de woestijn. De rest van de trip tot Bishkek proberen ze te liften.