Ik zie Marzena een eerste keer wanneer ze in lichte paniek vaststelt dat ze als enigste op de trein geen Turks visa heeft, en die lichte paniek zal ik nog te zien krijgen tijdens de dagen dat we samen reizen.
Ik had haar niet ouder dan 25 geschat, maar ze blijkt net 30 geworden. Ze heeft zich laten ontslaan bij de bank waar ze werkte, en gaat begin juni interimwerk doen aan de Poolse kust. Nu ze tijd heeft, reist ze voor het eerst alleen. Maar op de trein tussen Sofia en Istanbul is ze er achter gekomen dat alleen reizen niks voor haar is. Bovendien heeft ze zich totaal niet voorbereid. Ze heeft een vage afspraak met een vriend dat ze elkaar zouden ontmoeten in Tbilisi, maar die afspraak gooit ze graag overboord om een dag langer met mij in Istanbul te blijven zodat ze niet op haar eentje naar Georgie moet reizen.
Dat betekent dus dat ik in Istanbul niet alleen moet gaan drinken. Op ons boottochtje bij valavond over de Bosporus hebben we een stevige discussie over de Europese Unie. Sinds haar broer in Nederland afgezet is door een fruitteler is ze behoorlijk eurosceptisch geworden. De tweede nacht laten we de politieke discussies achterwegen, op de brug boven de Golden Horn vinden we een café waar er een bandje Turkse folk speelt en we zowaar de enigste toeristen blijken te zijn. Blijkt dat Marzena haar bier met een rietje drinkt, en dat in Polen helemaal niet raar is.
Tijdens de busrit naar Batumi slaat de paniek opnieuw toe wanneer ze tijdens het eten van een stoofpotje een tand losbijt. Ik slaag er niet helemaal in om haar gerust te stellen dat er ook in Batumi tandartsen zullen zijn. Als bij wonder worden we door de buschauffer afgezet pal voor een tandartsenpraktijk. Een uur later durft Marzena weer te glimlachen, een stevige Georgische tand rijker en 25 euro armer.