Roger wordt aan mij gekoppeld door Stantours. Onze Turkmeense reisorganisatie. Ik weet dat hij een Brit is, maar om de één of andere reden ga ik er van uit dat hij een 50 plusser is. 
Dat is waarschijnlijk de schuld van de geweldige John Pilkinton, die andere Brit die ik 3 jaar geleden in Centraal Azië tegenkwam.
Ook Roger is over land naar Turkmenistan aan het trekken, en wanneer ik in Tbilisi een mail van hem krijg met de vraag waar ik op dat moment ergens uit hang, heb ik er geen idee van dat die mail van de dertiger komt die aan de tafel achter mij zit in het hostel. Het lijkt een gigantisch toeval, maar zoveel toeristen reizen er niet op de zijde route in juni, en tijdens de volgende maand wordt duidelijk dat je elkaar altijd wel ergens tegenkomt. Het is een kleine community.
Roger is 37 en werkt als strategisch consultant. Of werkte, want zijn bedrijf werd geherstructureerd en nu reist hij dankzij een gouden handdruk. Dat was boerengeluk, want hij was de reis al twee jaar aan het voorbereiden en stond op het punt om ontslag te nemen.
Roger is niet de jong VLDer die je je bij een consultant voorstelt. De Russische blondine waar hij mee samen was gaf hij voor deze reis de bons. Ze zou volgens hem een vreselijke reispartner geweest zijn. En Roger kan het weten want hij heeft al een pak reizen achter de rug. Van Afrika tot de noordpool. Die ervaring druipt er af. Hij heeft nauwelijks bagage bij, regelt al zijn visums ter plaatse en is op elk moment de rust zelve. Het soort reiziger waarmee je graag door Turkmenistan trekt. Bovendien heeft hij genoeg reisverhalen om je een dag mee te vermaken tussen op een trage ferry tussen Baku en Turkmenbashi.
Ik mag mijn twee handen kussen dat ik Turkmenistan samen met Roger (en later Cassandra) gedaan heb. In een land waar alles en iedereen een beetje raar is, doet het goed om af en toe stoom af te laten tegen iemand die de nuchterheid zelve is.