Op de laatste dag voor Vladivostok, houdt de trein halt in Birobidzhan en wordt de stationsnaam plots in het Jiddisch gespeld. Hier, diep in Siberië, mochten de joden joods zijn van Stalin, en rijden we enkele uren lang door de Joodse Autonome Oblast.
Ik had mij er al bij neergelegd dat het met die alcoholische verbroederingen op de Transsiberische spoorweg wel meeviel, wanneer Andrei, Anastasia en Yevgueni in de restauratiewagon verschijnen. Ze zijn geen joden, maar ras echte Russen. Het duurt niet lang voor ik mijn eerste pint aangeboden krijg.
Andrei verontschuldigt zich voor zijn gebrekkig Engels. Hij heeft zijn school nooit afgemaakt, hij was een beetje een krapuultje toen. Zo ziet hij er trouwens nog altijd uit. Hij runt ergens diep in Rusland een locale markt. En hij pikt zijn procent mee op elke liter melk die er verhandeld wordt. Dom is hij zeker niet. Al gelooft hij wel dat Obama een vrouw is en Putin een man. Ik spreek hem niet tegen, daarvoor zitten er te veel Russen in de wagon.
Zijn relatie met Anastasia is fascinerend. Ze schelden elkaar net iets te hard uit om het weg te zetten als ironisch, maar na elke belediging volgt al snel weer een compliment. Anastasia is zijn tweede vrouw, Andrei heeft een dochtertje van een jaar of 8 bij zijn ex.
En dan is er Yevgueni. Tegen de tijd dat hij zich in het gesprek mengt is hij al behoorlijk dronken. Zijn verhaal is me niet duidelijk, maar ergens op zijn gsm heeft hij muzieknummers staan die hij zelf heeft ingezongen. Hoewel hij beweert dat hij van heavy metal houdt, laat hij me slecht ingezongen smartlappen horen. Ik knik bewonderend, en probeer hem te vertellen dat Yevgueni de naam is van een Vlaamse muziekgroep, maar hij is zijn interesse in het gesprek verloren. In plaats daarvan begint hij aan een spelletje Backgammon met Andrei, die duidelijk beter tegen de alcohol kan en hem van het bord veegt.