Ik slaap alleen in mijn coupe, maar op de tweede dag, wanneer de trein door de Karpaten trekt, kom ik Titus tegen in de restauratie. Titus spreekt geen Engels, maar wel een paar woorden Frans, een beetje Duits en veel met zijn handen.
Het lukt om op die manier een gesprek te voeren. Hij is op weg naar zijn neef om samen met hem naar een bedevaartsoord buiten Boekarest te trekken. Hij is 73 en er niet van overtuigd dat de het allemaal minder was onder Ceausescu. Ja, er was geen vrijheid, maar de jeugd van tegenwoordig … Ironisch genoeg lijkt hij er ook van overtuigd dat de securitate nog steeds meeluistert, vooral de ober en kok zijn niet te vertrouwen, want als hij het over hen heeft begint hij opvallend met zijn ogen te trekken, en bijna klankloos te fluisteren. Plots heeft hij er genoeg van. Hij gaat de Ober beleefd bedanken voor de koffie die hij een uur eerder had gedronken en trekt terug naar zijn coupe. Op het perron in Boekarest kom ik hem terug tegen. Hij stelt me enthousiast voor aan de twee nichten die hem elk langs een kant vasthouden. Blijkbaar heeft Titus of ikzelf een probleem met het geslacht in de Franse taal.