In ’The Great Railway Bazaar’ beschrijft Paul Theroux hoe hij bijna de dienster uit de restauratie wagen van zijn Trans Siberië Express binnen doet. Ik heb twee diensters op mijn trein, maar zowel Lena als Ekatarina hebben al een lief dat op hun wacht in Vladivostok. En ze zijn niet echt mijn type.
De eerste dagen zijn ze een beetje kortaf. Er zit nauwelijks volk in de restauratie, en was ik er niet, ze zouden helemaal geen werk hebben. Het duurt gelukkig niet lang voor ze door hebben dat ik geen probleem heb met een leven en laten leven relatie. Ik kom mijn boeken lezen in de zetels van de restauratie, die beter zitten dan mijn bed in de coupe, en ik vraag voldoende koffie, appelgebak en later op de dag Baltica en Russian Standard om mijn aanwezigheid in de wagon te verantwoorden. In ruil klaag ik niet over het volume van de films die ze tijdens hun werkuren bekijken.
Na zes dagen zijn we elkaar perfect gewoon geworden. Ze beginnen interesse te krijgen voor mijn reis, houden ’s ochtends een versgebakken appeltaart opzij, en vinden het hilarisch wanneer de halve liter blikken Baltica op raken en ik wel literblikken moet aankopen.
En als ik maandagavond mijn rekening ga betalen, krijg ik met een grote smile te horen dat dat laatste literblik op hun kosten is.
Wanneer ik hun foto neem, besef ik dat dit het beeld is
dat ik me van de Trans Siberië Express ga herinneren. Lena en Ekatarina, die wat tijd nodig hadden om echt vriendelijk te worden. Maar die, eens ontdooid, zo veel attenter waren dan om het even welke steriele airhostes. Veel hebben we nooit tegen elkaar gezegd, maar ik miste ze de volgende dag wel in Vladivostok.