Nils kom ik eerst tegen in de Marchrutka van Zugdidi naar Mestia. Hij houdt zich in de bus bezig met het instuderen van het Georgische schrift. Ik ontmoet hem opnieuw in de toeristische dienst. Hij is geïnteresseerd in een vier daagse wandeling naar Ushguli, en een beetje over enthousiast vertel ik hem dat ik wel mee wil. We spreken om 9 uur ’s avonds af op het dorpsplein om de trip verder te bespreken.
Tegen de avond heb ik er een mislukte bergwandeling op zitten, en is het vertrouwen in mijn conditie ver zoek. Bovendien regent het al uren aan een stuk. Over de 4 daagse trektocht wordt niet meer gesproken. Maar wel over de Soviet Unie, de Belgische regeringsvorming, de Estlandse dienstplicht, schaken, Svan torens en nog een resem andere zaken. Ook de twee volgende avonden spreken we af voor een pint.
Nils is 27 en manager in de sportwinkel van zijn vader. Hij verhuurde zijn appartement voor 2 maanden, en probeert van op afstand zijn zaak verder te runnen. Ze zijn al de grootste sport en fitness zaak van Estland, en ze proberen uit te breiden naar de andere Baltische staten.
De laatste avond is hij een uur te laat op onze afspraak. Hij was bij de afdaling van een berg de weg kwijt geraakt, op een Georgische koeienherder gebotst, en prompt door hem uitgenodigd om bij zijn familie te blijven eten. Ik ben redelijk jaloers.