Of ook wel kleine Alexander.
Op vrijdag avond stap ik Farenheit binnen. Het is een kroeg in de buurt van de Akhvledani straat, waar er vooral studenten uitgaan. Het is bovendien ook geen Ierse pub, wat in deze buurt een uitzondering is. Er is wel elke avond live muziek. Een degelijke coverband, die tijdloze 100 muziek speelt.
De barman spreekt een paar woorden Engels, de man met de baard naast mij een paar woorden minder. Maar dat weerhoudt hem er niet van om me een wodka te trakteren. Ik trakteer er hem één terug, en voor we het weten zijn we beste vrienden. Hij blijkt later één van de eigenaars van het café te zijn. Of bevriend met de eigenaar, zijn Engels is niet zo geweldig.
De dag nadien neem ik Roy mee naar de club. Een Nederlander uit het hostel, die er vast van overtuigd is dat Chile een walk over wordt op het WK, en dat de rode duivels toch een gebrek hebben aan spelers die belangrijk zijn voor hun ploeg. Wanneer we terug naar het hostel willen vertrekken schuiven er plots twee nieuwe pinten onder onze neus. Traktatie van de barman. Dat soort café is het.
De laatste avond trek ik opnieuw naar Farenheit. Om afscheid te nemen. De man met de baard herkent me en stelt me voor aan een man met een buikje, die de broer van de eigenaar is. Zijn Engels is beter. Wat ik van Georgië vind? Fantastisch land. Wat ik van Tbilisi vind? Fantastische stad. Wat ik van Farenheit vind? Fantastisch café.
Als de band opnieuw gaat optreden, sleurt hij me mee naar een tafel vooraan het café. Ze staat vol halflege glazen, een fles Nemirof vodka en borden met eten. De Khachapuri of kaaspizza is nog helemaal niet aangeraakt. Achter de tafel zit een boos kijkende vrouw. Voor ik goed en wel ben gaan zitten, begint ze een discussie met de broer van de eigenaar, en gaan de twee naar buiten. Even later schuiven de rest van de tafelgenoten aan, die het helemaal niet vreemd vinden dat er plots een belg achter hun borden zit. In tegendeel. Rechts van mij zit een behoorlijk Engels sprekende Georgiër die wel eens de eigenaar van de club zou kunnen zijn. Links van mij zit een gezellige dikzak, die zich voorstelt als Alexka, kleine Alexander. Het gesprek van aan de toog herhaalt zich. Wat ik van Georgië vind? Fantastisch land. Wat ik van Tbilisi vind? …
Blijkt dat ik een verjaardagsparty heb gecrasht. Alexka begint te toasten. Lang en poëtisch, op de 
vriendschap tussen België en Georgië. De fles Nemirof wordt gekraakt, er komt meer bier op tafel. En een verjaardagstaart die onaangeroerd blijft. Eén voor één worden mijn tafelgenoten door hun vrouw/lief weggeroepen. Alleen Alexka blijft over. Hij spreekt geen Engels, dus maakt hij me maar duidelijk dat hij van me houdt door me vochtig te beginnen kussen. Op dat moment beslist zijn vrouw dat het ook voor Alexka tijd is om naar huis te gaan. Nog één laatste toast en mijn verblijf in Tbilisi zat er op.