Wanneer Luca me zijn leeftijd vertelt, zegt hij er direct bij dat ik hem waarschijnlijk niet ga geloven. Hij heeft gelijk, ik had hem 14 geschat, geen 18. Hij krijgt Engelse les van een Schot, en profiteert van de toeristen in de minibus om wat te oefenen.
De meeste van zijn vragen lijken uit een oefenboek te komen. Wat is je naam? Hoe oud ben je? Heb je huisdieren? Enkel naar mijn favoriete kleur vraagt hij niet. Maar als hij uitgevraagd is volgt er toch een echt gesprek.
Hij vertelt dat hij Dostojevsky aan het lezen is, en dat hij in Tbilisi psychologie studeert. Hij is op de terugweg naar Svaneti. Wanneer we enkele kilometers voor Mestia halt houden voor een restaurantje, neemt hij me mee naar het riviertje onder de brug. Tussen de stenen op de oever heeft iemand een brede, metalen buis in de grond gestoken. Er borrelt water uit de buis naar boven. Als ik er op aandringen van Luca een slok van neem blijkt er natuurlijk CO2 in het water te zitten.