Volgens Roger doe je de zijde route nooit als één van je eerste reizen. Te ver, te warm en te onbekend. Ik geloof hem. Het valt op dat de route een speciaal soort reizigers aantrekt. Een soort waar David het prototype van is.
David is een Franstalige Zwitser die, zijn job als mechanisch ingenieur opzegde op een jaar te kunnen reizen. Zijn reis begon in Iran, reisde op een transit door Turkmenistan, en sluit bij ons aan in Oezbekistan wanneer we naar de Arralzee trekken.
Hij is de bescheidenheid zelf. Wanneer Roger zijn theorie over zijde route reizigers probeert te testen, ontkent David eerst dat hij al veel gereisd heeft. Maar een paar dagen later vertelt hij wel hoe hij in Korea eens een rauwe inktvis at, die zo vers was dat het beest zijn tentakels zich tegen zijn verhemelte vastzogen.
Ik kom David terug tegen wanneer ik mijn immigratie papieren aan het invullen ben aan de grens met Osh. We reizen samen naar Bishkek, en wanneer ik daar mijn trein naar Issyk Kul mis, delen we ook nog een taxi naar het meer. In Cholpon Atta nemen we afscheid, David gaat trekken rond Karrakol, ik ben mijn wandelschoenen kwijt gespeeld in de taxi naar Bishkek en beslis om een weekje vakantie te nemen aan de oever van het meer.