Veel toeristen rijden er niet op trein 100. In de restauratie wagen kom ik Nico en Sven tegen. Duitsers uit Winterberg, ook bij ons alleen gekend van de bobsleebaan. Nico is nog een student en Sven werkt als informaticus.
In vergelijking met de toeristen die ik tijdens de zijderoute tegenkwam, zijn ze maar aan een banale reis bezig, 7 weken. Maar tijdens het Baltica drinken, word ik lichtjes jaloers op hun reisplannen.
Ze namen de trein van Moskou naar Irkutsk. Na een paar dagen Baikalmeer nemen ze de bus naar Ulan Batar in Mongolië, en vandaar reizen ze door naar Peking. Om uiteindelijk vanuit Hong Kong terug naar huis te vliegen. Dat is een redelijk indrukwekkende reis, en daarvoor moesten ze hun appartement niet verkopen, geen loopbaan onderbreking nemen en geen jaar lang afscheid nemen van vrienden en familie.
De rush van Centraal Azie ligt al een paar weken achter mij, het regent in Siberië, en ik dood de tijd met het lezen van een melancholische Murakami. Niet voor het eerst vraag me af of ik niet een beetje aan het overdrijven ben met deze reis.