Op de trein van Issyk Kul terug naar Bishkek heb ik Paul Theroux’s Ghosttrain to the Eastern Star opengeslagen. Na een dikke twee maanden Centraal Azië heb ik nood aan wat reisliteratuur. Ook een midweek op het strand tussen uitgelaten Kazakken heeft mij niet van het gevoel verlost dat deze reis een beetje van een sleur is geworden. Op de eerste pagina van zijn terugkeer naar de Great Railway Bazaar, geeft Theroux toe dat reizen eigenlijk escapisme is, en dat alle reizigers mythomanen zijn die het buitengewoon luie tijdverdrijf dat reizen is, opkloppen tot iets spectaculairs. Net wat ik nodig had.
Ik ben nog niet ver in het eerste hoofdstuk wanneer ik een por in mijn rug voel. Een dikke, half naakte rus duwt me een stuk gedroogde vis onder de neus. Hij spreekt geen woord Engels, en dus kan ik hem niet duidelijk maken dat ik helemaal geen vis lust, laat staan gedroogde. Ik bijt met lange tanden van het veel te zoute en taaie stuk vis terwijl ik mijn best doe om zo dankbaar mogelijk te kijken. Sasha trapt er in, maar dat moedigt hem alleen maar aan om door te gaan met trakteren. Het tafeltje in zijn coupe staat afgeladen met zakjes eten en flessen drank. En Bishkek is nog minstens 6 uur verder op het spoor.
Gelukkig grijpt hij na de vis naar de fles wodka. Niet mijn favoriete sterke 
drank, maar ik weet nu wat er van mij verwacht wordt. Sasha is niet de eerste Rus die met mij het ’laten we die Amerikaan eens op zijn Russisch leren drinken’ spel wilt spelen. Ik neem een kleine slok van het glaasje en overdrijf beleefd in mijn reactie wanneer de wodka mijn slokdarm verbrand. Sasha geniet, hij doet teken dat ik het shotglas in één keer naar binnen moet gieten. Ik gehoorzaam, weerstand is zinloos. Deze keer valt er niet veel te overdrijven, maar Sasha is een goede spelleider. Hij duwt me een fles lauwe pepsi in anden waarmee ik de wodka kan blussen en daarna een manti, een dikke, koude tortilla gevuld met aardappel en ajuin. Ik begin het spel geestig te vinden.
Het duurt niet lang voor ik aan zijn familie wordt voorgesteld. Zijn dikke vrouw heet Natasha, zijn zonen Dima en Slava. Dima spreekt een paar woorden Engels, en ik kan hem duidelijk maken dat ik geen Amerikaan ben, maar uit Belgium kom. – Bulgaria? – No, no, Belgia. – Ah Bellarusse? – No, Belgia? Belgii? -Ah, Bjelgja, Eden Hazard! – Da.
Net wanneer ik me zorgen begin te maken hoe ik van het station in Bishkek terug naar het hostel ga geraken, beslist Sasha een rookpauze in te lassen. Hij verdwijnt naar de halletje aan de deur waar je opstapt. Ook daar mag je in principe niet roken, maar je stoort er niemand en dus laat de conducteur het toe. Ik maak van de gelegenheid gebruik om terug naar mijn plaats te glippen. Wanneer Sasha terugkeert blijkt hij niet meer geïnteresseerd om me dronken te voeren. Hij heeft de twee Israëliërs ontdekt. Maar tot zijn grote spijt willen die niet mee spelen.
Ik hou hem bij een volgende rookpauze gezelschap in het halletje. En ook Slava, zijn 3 jarige adhd zoon vergezeld ons. Met een paar woorden Engels en veel gebaren praten we over het leven in Kirghizistan. Hij voelt zichzelf een Rus, en geen Kirghiz. Op dat moment slaat de treindeur in volle rit open. Het duurt even voor ik me realiseer dat Slava niet meer in het halletje rondrent. Ik heb hem niet naar zijn moeder zien terugkeren. Sasha steekt zijn hoofd eens uit de trein en haalt zijn schouders op. Als we terug aankomen in de coupe blijkt Slava inderdaad op het bed boven zijn moeder te zitten. Maar ik weet zeker dat Sasha dat niet wist toen hij de treindeur terug dichttrok.