Toen de Russen eind 19de eeuw massaal spoorwegen begonnen aan te leggen, was dat in de eerste plaats om handel makkelijker te maken in hun uitgestrekte maar dunbevolkte keizerrijk, maar ook om zo snel mogelijk hun leger van de ene grens van hun land naar de andere te sturen.
Ook nu zit de plaskart nog vol met Russische soldaten, op weg naar hun eenheid, of naar hun familie. De meeste van die soldaten verblijven heel de tijd op hun derde klasse bed, maar Ilbulov waagt zich in de restauratie wagen. Eerst om mij een dag rantsoen uit het Russische leger te verpatsen. (Voor de geïnteresseerden, in 2011 had ik een Navo dagrantsoen in mijn handen, en onze jongens worden beter gevoed.)
Daarna om samen met Davletbaev zijn net verdiende roebels te verteren aan het vettige eten in de restauratiewagen. Davletbaev is de serieuzere van de twee en wat meer op zijn hoede. Ilbulov popelt om een gesprek te beginnen. Geen van beide spreken ze Engels, maar dat is maar een beperkt probleem, zeker als Andrei die wel wat Engels spreekt begint te vertalen. Een echt gesprek wordt het nooit, eerder een uitwisseling van losse weetjes.
Ilbulov is een Bashkir, uit Bashkortostan in het Ural gebergte. Zijn broer is de skikampioen van de regio. Zijn vader heeft 21 paarden, mijn naam betekend vuur in het Bashkirs, en berkensap is de regionale drank. Enkel te verkrijgen in April.
En dan vertelt hij dat hij voor de luchtafweer werkt, en maakt hij een grapje over het neerschieten van een Nederlands passagiersvliegtuig. Ik lach er niet mee, en ik merk dat Davletbaev er ook niet mee kan lachen. Ik denk toch dat het een grapje was, hij vertelde het meer in mime dan in Engels.
Heel even voel ik me niet op mij gemak, tussen deze Russische soldaten die god weet waar aan de slag waren vorige week. We bestellen nog een rondje Baltica 7. En beslissen om het verder niet meer over Oekraïne te hebben.