Nachttreinen hebben ook in Roemenië hun beste tijd gehad. Wanneer we in Gorna Orjahovitsa op de bus staan te wachten blijkt dat we maar met zijn vieren naar Istanbul willen. De groep chinezen die mee op de bus stapt, is om de een of andere reden op weg naar een Bulgaarse klooster twee haltes verder.
Blijven over, een Amerikaans koppel en een 65 jarige Argentijn; Robert. Zoals elke Argentijn heeft Robert twee paspoorten, een Argentijns in zijn linkerzak, en een Duits in zijn rechter. Wanneer ik pols waarom zijn vader naar Argentinië is uitgeweken, ontwijkt hij handig de vraag. Er zijn geen hartelijkere en socialere mensen dan Argentijnen. Robert werkte als ingenieur voor Philips, en moest in die hoedanigheid heel Argentinië en een stuk Brazilië doorreizen. Voor een keer gaan de gesprekken niet zo zeer over het land waar we nu door reizen, maar over het land waar ik in oktober nog was.
Robert vertelt dat hij het 11 maanden per jaar uithoud in Argentinië, maar dan één maand per jaar de georganiseerde West-Europese regelmaat nodig heeft. Hij ergert zich aan de kronkelige manier van zaken doen in Argentinie. Over hoe ze de investering in een nutteloze fabriek in Ushuaia binnen het jaar terug verdienen. Van Oost-Europa is hij niet zo een fan. Hij verkiest Wenen boven Boekarest. Hij heeft het ook wat gehad met nachttreinen. Tegen zijn gewoonte in gaat hij vanuit Istanbul terug vliegen op Munchen, om vandaar met zijn railpas en West-Europese treinen naar Barcelona te trekken.
In Dimitrovgrad laat hij zich rollen door de conducteur. Hij is zo opgelucht dat hij inderdaad op de trein kan betalen voor zijn bed, dat hij prompt 50 euro betaalt voor een privé coupé in een zo goed als lege trein. Ik betaal er een uur later 15 euro voor.
In Istanbul nemen we afscheid. Een beetje snel, want plots staat daar het Poolse meisje dat me vraagt of ik haar wil vergezellen naar Georgië. Die aller vriendelijkste Argentijn waar ik een hele nacht mee heb zitten keuvelen interesseert me plots een stuk minder.