Het beste aan Baku is zijn enige hostel. Caspian hostel is niks bijzonders. Een dorm met stapelbedden, een enkele douche en een kleine keuken. Maar niemand komt in Baku voor Baku. Je komt hier omdat je onderweg bent naar Centraal Azië, of er net geweest bent. De mensen die je er tegen komt zijn stuk voor stuk bezig aan een geweldige reis.
Drie jaar geleden kwam ik hier John Pilkington tegen. Een reiziger zoals ze die enkel in Engeland maken. Hij had zijn job opgezegd op zijn veertigste en verdient sindsdien zijn brood met te reizen. Vooral op de zijde route. Terwijl wij er voor gekozen hadden om de Pamir Highway in Kirghizistan links te laten liggen wegens misschien te gevaarlijk, was John onderweg naar Afghanistan. Op zijn eentje, met het openbaar vervoer. Voor ik John ontmoette was de Sovjet Challenge de reis van mijn leven, na John werd het de eerste reis van mijn leven. Ik zou vandaag deze tekst niet zitten typen op het terras van cafe Araz in Baku, had John in 2011 beslist om een week later of eerder op reis te vertrekken.
Dit jaar ontmoette ik Ted in Caspian Hostel. Ted is inderdaad een hond. Toen Adrien en Louise beslisten om een jaar door Eurasie te trekken, namen ze Ted gewoon mee. Een jaar was te lang om hun hond bij vrienden achter te laten. Ted is niet alleen een kleine hond, die in een draagbare bench past, hij is ook een ongelofelijke brave en rustige hond. Een perfecte hond om mee op reis te gaan.
Adrien en Louise zijn Frans. Wanneer ik aankom in Caspian Hostel, zijn ze al een kleine week op een boot naar Aktau aan het wachten. Adrien is een elektricien die na elf jaar werken, ontslag nam om te kunnen reizen. Louise doet iets met juwelen, en kreeg een jaar verlof nadat ze beloofde om te bloggen over juwelen in de landen waar ze langskomt.
Reizen met een hond heeft zijn nadelen. Eilanden zijn grotendeels uitgesloten, hoeveel vaccinaties Ted ook gekregen heeft. Maar het heeft ook voordelen. Je hebt onmiddellijk iets om over te praten. Zeker in Azië, waar een hond als huisdier niet zo gewoon is.
Ik zie Adrien en Louise elke dag wat gefrustreerder worden wanneer er weer geen boot naar Aktau vertrekt. Of erger, wanneer er wel een boot ging, maar ze die door miscommunicatie gemist hebben. Ik vind het niet zo erg. Mijn visum voor Turkmenistan gaat pas in op 18 juni, en zolang ik vast zit in Baku, zijn ze aangenaam gezelschap.
Op dinsdag geraken ze eindelijk op een boot. Ze bellen het hostel om te laten weten dat ze vertrokken zijn. Adrien en Louise zitten op mijn facebook, en hun reisplannen zijn redelijk gelijk lopend met die van mij. Wie weet kom ik ze in Azië nog eens tegen? Het zou fijn zijn om Ted nog eens achter zijn balletje te laten lopen.