In 2011 kwamen we aan in Baku na een maand Siberische wouden, Kazachse steppe en Turkmeense paranoia. Het was een oase, alsof we bijna thuis waren. Toiletten waarop je kon gaan neerzitten, en die doorspoelden!

Wie zich afvraagt wat 70 jaar communisme met een gemeenschap doet, moet eens in een oude Sovjet republiek in de rij gaan staan.

Of ook wel kleine Alexander.

Schreef ik al dat Georgie een goedkoop land is om naar op reis te gaan? Op mijn laatste dag in Tbilisi huur ik een taxi voor de dag.

Het hostel waar ik verbleef organiseerde ook dagtrippen in Georgië, en dat kwam goed uit want Davit Gareja stond al op mijn to do lijst.

Tbilisi doet bij momenten zowel aan Kiev als aan Istanbul denken. We zijn op weg naar het Oosten, maar we zijn er nog niet.

De minibus is bijna leeg als we vertrekken uit Mestia. In plaats van toeristen zitten er nu vooral Georgiërs in de bus die meer als een taxi van dorp naar dorp zigzagt dan in een rechte lijn naar Zugdidi te rijden. Ik heb tijd, in Zugdidi ga ik een halve dag hebben voor mijn nachttrien vertrekt.

Hideto komt de tweede avond in Mestia mee met Nils. Zijn Engels is niet geweldig, maar meer dan voldoende om met mij af te spreken dat we de dag nadien samen een 4×4 naar Ushguli gaan delen.

Nils kom ik eerst tegen in de Marchrutka van Zugdidi naar Mestia. Hij houdt zich in de bus bezig met het instuderen van het Georgische schrift. Ik ontmoet hem opnieuw in de toeristische dienst. Hij is geïnteresseerd in een vier daagse wandeling naar Ushguli, en een beetje over enthousiast vertel ik hem dat ik wel mee wil. We spreken om 9 uur ’s avonds af op het dorpsplein om de trip verder te bespreken.

In Duitsland reed ik door een streek waar elk dorp zijn kasteel had, In Svaneti heeft elk huis zijn eigen Donjon. Het is een bijzondere regio. Hoog in de Caucasus is Svaneti zo geïsoleerd dat ze een eigen taal hebben. Al spreekt iedereen hier ook Georgisch, Russich, en Roza van mijn Guesthouse zelf behoorlijk Engels.

Wanneer Luca me zijn leeftijd vertelt, zegt hij er direct bij dat ik hem waarschijnlijk niet ga geloven. Hij heeft gelijk, ik had hem 14 geschat, geen 18. Hij krijgt Engelse les van een Schot, en profiteert van de toeristen in de minibus om wat te oefenen.

In Batumi blijkt ons hostel onvindbaar op het adres uit de gids. Lonely planet moet een wereldwijd probleem hebben met badsteden, want nog geen half jaar geleden ben ik in Mar Del Plata zo eens een tandartsen praktijk binnen gestapt met een zak van meer dan 20 kilo op mijn rug.

Gelukkig trek je met een rugzak al snel de aandacht van taxichauffeurs, en voor we het tweede adres uit de gids kunnen proberen, worden we opgepikt door een taxichauffeur die als twee druppels water op Tony Soprano trekt. Opnieuw komt Marzena haar Russisch goed van pas. Hij brengt ons naar een Georgisch gasthuis, wat zoiets als een hostel is, maar dan zonder charme of Engels sprekende staf. We betalen omgerekend 7 euro per nacht, dus we klagen niet, ook niet wanneer na een dag het licht in onze kamer wegvalt, en wanneer na de tweede dag er geen druppel warm water meer uit de douche komt. In België mag je voor die prijs je eigen tent nog niet opstellen.

Batumi is helemaal wat je je voorstelt bij een Georgische badstad aan de zwarte zee. Gebouwd eind 19de eeuw toen de olie uit Baku hier met de trein aankwam, vol geplant met grijze  communistische blokken in de tweede helft van de 20ste eeuw, en met schreeuwerige wolkenkrabbers in de eerste decennia van de 21ste eeuw. En vreemd genoeg werkt dat. Wie er het ook voor het zeggen had, het in 1881 aangelegde park langs de kust is 130 jaar lang scrupuleus onderhouden en uitgebouwd, zodat Batumi Boulevard nu 7 kilometer lang is, een park vol eettenten, cafeetjes, kermisattracties, kitscherige beelden en dansende fonteinen. Iedereen die hier rondloopt is goedgezind, en met reden. Batumi is hersenloze ontspanning, en aangezien het hier Georgië is maak je je nooit zorgen over de rekening op het einde van de avond.

Vier dagen lang hou ik me vooral bezig met lezen, pintelieren en eindelijk die blog online krijgen. Tegen de zaterdag zijn Marzena haar Poolse vrienden aangekomen in Batumi. Ze had ze eigenlijk drie dagen geleden in Tbilisi moeten ontmoeten. Dat is ook voor mij het moment om verder te trekken. De Caucasus roept.

Ik zie Marzena een eerste keer wanneer ze in lichte paniek vaststelt dat ze als enigste op de trein geen Turks visa heeft, en die lichte paniek zal ik nog te zien krijgen tijdens de dagen dat we samen reizen.

Vanuit de kruidenbazaar in Istanbul vertrok de Zijde Route naar Peking. Vanaf Istanbul begin ik dan ook aan deel twee van mijn reis; de Zijde Route. Al zal ik ze niet tot het einde uitreizen, in Kyrgizistan plan ik links af te draaien naar Kazakhstan in plaats van rechts naar China.

Dat ik 3 jaar geleden al eens in Istanbul was, en dat ik er over 10 maanden opnieuw ga passeren, helpt als excuus dat ik twee dagen van toeristtrap naar toeristtrap ben gelopen in Istanbul. Pas op de tweede dag valt mijn frank dat er meer te zien is in Istanbul buiten de Aya Sofia, de Blauwe Moskee en de grote bazaar. Maar op dat moment moest ik dringend terug naar de jeugdherberg om te kijken of Marzena zin had in een biertje met zicht op de gouden hoorn.