Het hostel waar ik verbleef organiseerde ook dagtrippen in Georgië, en dat kwam goed uit want Davit Gareja stond al op mijn to do lijst.
In de minibus maak ik kennis met Roger Ward, een Engelsman die door Stantours aan mij gekoppeld werd voor de reis door Turkmenistan. Puur toevallig logeren we in Tbilisi in het zelfde hostel en schreven we ons in voor dezelfde uitstap. Ik zal hem in Baku dus opnieuw ontmoeten.
Vader Davit was een Syriër die naar Georgië kwam om er het christendom te 
verspreiden. Toen hij beschuldigd werd van het bezwangeren van een non, besloot hij zich terug te trekken in een afgelegen gebied, nu letterlijk op de grens met Azerbeidzjan. Het was vergeefse moeite. Omdat er zoveel bedevaarders naar de grot kwamen waar hij zich in had terug getrokken, besloot hij er dan maar een klooster van te maken. En toen dat klooster te groot werd voor het weinige water en eten dat er aanwezig was, liet hij een tweede klooster bouwen verderop, en een derde, en een vierde, … Er zijn in deze uithoek van Georgie nog 15 kloosters, waarvan er nu terug 2 bewoond zijn.
Zoals overal in Georgie hebben de kloosters te lijden gehad onder Mongolen, Perzen en Sovjets. Vooral de Sovjets hebben onherstelbare schade aangericht. Ergens in de jaren 50 vonden ze Davit Gareja een uitstekende locatie om militaire oefeningen te organiseren. Dat hun tanks eeuwenoude grotkloosters kapot schoten was voor een goede communist eerder mooi meegenomen. Pas in de jaren 80, na massaal protest in de straten van Tbilisi kwam er een einde aan de militaire oefeningen. Pas na de onafhankelijkheid kwamen er weer monniken naar Davit Gareja, en werd er hier en daar wat gerestaureerd.
