In 2011 kwamen we aan in Baku na een maand Siberische wouden, Kazachse steppe en Turkmeense paranoia. Het was een oase, alsof we bijna thuis waren. Toiletten waarop je kon gaan neerzitten, en die doorspoelden!
Dit jaar kwam ik Azerbeidzjan binnen na een nacht doorzakken met Alexka en vrienden in het spectaculair mooie Georgië. En de betovering van drie jaar geleden werkte niet meer.
Ja, de middeleeuwse binnenstad van Baku kan zich nog steeds meten met Brugge en Dubrovnik. En de paleizen van de Russische oliebaronnen uit het begin van de vorige eeuw, vind je in Parijs niet terug. Het langgerekte en schaduwrijke park langs de Kaspische zee met kermisattracties, cafés en fonteinen is veruit superieur aan de dijk van Oostende. Maar ondanks alle met oliegeld opgekochte glitter, slaagde ik er niet in om de stad au serieus te nemen.
Baku is heel erg nouveau riche. Veel geld en weinig smaak. Als iemand die een charmant kasteeltje heeft opgekocht om er dan een kitscherige garage voor de Porche Cayenne naast te bouwen. Het 19de eeuws Russisch paleis is niet voldoende, er moet ledverlichting op!
Azerbeidzjan is geen democratie, en dat merk je aan de 
manier waarop het oliegeld wordt uitgegeven. In het centrum; marmeren voetgangers-tunnels met glazen roltrappen en een quote van vader of zoon Aliyev boven de ingang. Een leger schoonmakers die de straat kuisen met een dezelfde dweilmachine waarmee de gangen van de VRT worden schoongemaakt, en die minstens één keer per week het glas van de lantarenpalen lappen. Er staan op de boulevard langs de Kaspische kust 200 jaar oude baobab bomen die ze uit Argentinië hebben overgevlogen.
Maar wandel wat verder tot aan het treinstation, waar geen enkele olie-expat ooit een voet zet, en je kunt achter het decor piepen. Boven verkopen ze peperdure Armani, in de voetgangerstunnel naast het shoppingcentrum verkopen ze namaak. In het centrum staan er minstens drie fonteinen op elk plein, buiten het centrum, komt er geen druppel water meer uit de sovjet-fonteinen. En net als in elke andere Sovjet republiek kan je hier sigaretten per stuk kopen.
Het leven in Azerbeidzjan is zeker beter dan dat in zijn buurlanden zonder olie. Of dan in de Centraal Aziatische dictaturen met olie maar met nog een veel foutere prioriteiten lijst. Het probleem met de stad is dat Baku zich zo graag met Europa wilt vergelijken. En die vergelijking valt negatief uit zolang ze in het paleis van de Shirvan Shahs een volledige kamer voorbehouden voor Vader Aliyev, die het paleis ooit bezocht en mooi vond.
Mijn reis valt een beetje stil in Baku, en dat is mijn eigen schuld. Veel valt er niet te beleven in Azerbeidzjan, en je moet al snel een paar dagen uittrekken voor een uitstap naar een bergdorpje of een oude stad op de zijde route. Skype en de rode duivels binden me echter aan een plaats met internet en televisie, en dus spendeer ik 6 dagen in Baku. Dat is te veel, nog een geluk dat ik drie jaar geleden mijn tijd in een garage doorbracht terwijl de Niva werd hersteld, zodat ik toch nog wat kan ontdekken in de stad.
