De minibus is bijna leeg als we vertrekken uit Mestia. In plaats van toeristen zitten er nu vooral Georgiërs in de bus die meer als een taxi van dorp naar dorp zigzagt dan in een rechte lijn naar Zugdidi te rijden. Ik heb tijd, in Zugdidi ga ik een halve dag hebben voor mijn nachttrien vertrekt.
Veel is er niet te zien in Zugdidi. Het is meer een knooppunt voor reizigers die naar Svaneti, Batumi of Tbilisi moeten. De stad ligt op 7 kilometer van Abchazië en in 2008 nog reden er hier Russische tanks door de straten. Sinds de oorlog in Abchazië wonen er in de stad een pak vluchtelingen.
Wat er wel te zien is in Zugdidi is het kasteel van de Dadiani familie, de heersers over Samegrelo voor de val van de tsaar. Het gebouw is wat vervallen, maar de collectie is wel interessant. Je krijgt een kijk op het Georgië onder de Russische tsaren.
Ook de kasteeltuin heeft betere tijden gekend. Volgens onze gastvrouw in Hostel Zugdidi staan er waardevolle planten in de botanische tuin, die door gebrek aan geld echter niet meer onderhouden wordt.
In Zugdidi koop ik ook een plaats op de trein naar Tbilisi. Voor 11 lari, wat omgerekend een dikke 4 euro is. Ik vind het zo verdacht
goedkoop dat ik in de loop van de dag nog eens binnenspring in het station om na te gaan dat ik wel degelijk een bed en niet een zetel heb geboekt in de nachttrein.
Het is wel degelijk een bed. De Georgiërs in mijn coupé spreken geen Engels en dus vermaken ze zich maar onder elkaar. Voor uren aan een stuk. Pas wanneer ze om 3 uur ’s nachts hun ringtones beginnen vergelijken, vraag ik voorzichtig of het licht in de coupe uit kan. Ze begrijpen de hint, en ik kan nog een paar uur slapen voor we Tbilisi binnen rijden.
