Wie zich afvraagt wat 70 jaar communisme met een gemeenschap doet, moet eens in een oude Sovjet republiek in de rij gaan staan.
Terwijl ik braaf, geduldig, mijn beurt afwacht aan het loket in Tbilisi centraal, komt er een zestiger zonder de minste schaamte naast de man voor mij staan, die zijn geld aan het bijeen zoeken is. Hij begint hij een praatje met de loketbediende. En als de man voor mij eindelijk zijn ticket betaald heeft, probeert de zestiger in te schuiven. Maar ik ben ondertussen al 14 dagen in Georgië, en ik ben er op voorbereid. Ik reken er op dat hij geen Engels verstaat en vertel hem rustig. „Fuck you ass-hole, I was here first” waarna ik mijn ticket naar Baku bestel.
In Argentinië was in de rij gaan staan een hogere kunstvorm. De discipline waarmee de Argentijnen rijen vormen voor een bushalte is angstaanjagend en totaal verrassend voor een Zuid Amerikaans land. In België willen we vooral niemand storen. Was u hier eerst, nee ik? Sorry, niet opgelet. Zoiets. In Georgië is in de rij staan een onbekend begrip. Eén keer liet een dame in een warenhuis me voor omdat ik enkel een bus shampoo in mijn handen had. Bleek dat ze een expat was. Georgiërs verkiezen chaos boven hoffelijkheid. Het zijn verder uiterst vriendelijke en warme mensen, maar aan een kassa geldt het recht van de sterkste.
En volgens mij werd dat dus een miskweekt onder het communisme.
Ik beslis luxueus te doen en voor een eerste klasse biljet te gaan. Het wordt een lange rit van 18 uur en ik heb geen zin in drie voorkruipende Georgiërs in mijn coupé. Ook niet in één, maar ik reken er op dat de meeste eerste klasse coupés door koppels worden geboekt. Ik gok goed. Ik heb een privé coupé tijdens de rit.
Grens controle is vroeg op de avond en grondig. Wanneer de piep jonge douanier mijn Lonely Planet gids Georgië – Armenië – Azerbeidzjan ontdekt glinsteren zijn ogen. Of ik toevallig in Armenië ben geweest? Hij wilt toch mijn paspoort even zien of daar geen Armeense stempels in staan. Hij vindt er geen en ik mag beschikken.
Na een behoorlijke nacht wordt ik wakker in een andere wereld. Bruin zand, hier en daar wat gras en bijna geen bomen. En politieagenten met veel te grote petten. We zijn aangekomen in het Oosten.