Tbilisi doet bij momenten zowel aan Kiev als aan Istanbul denken. We zijn op weg naar het Oosten, maar we zijn er nog niet.
Tbilisi ligt in het dal van de Mtkvari rivier, geprangd tussen twee berghellingen. Hoewel het een middeleeuwse stad is, bestaat het oude centrum toch vooral uit Belle Epoque huizen. Enkel een Perzisch fort, een stukje stadsomwalling en enkele kerken hebben de talloze invallen en veroveringen overleefd. Maar de Sovjets zijn hier opvallend bescheiden gebleven. In het stadscentrum is 8 jaar Saakashvili opvallender aanwezig dan 70 jaar communisme.
Ik verblijf op aanraden van een Spanjaard die ik in Mestia tegenkwam in Envoy Hostel, op de helling onder de citadel. De eerste dagen wordt de sfeer er een beetje verpest door een groep Amerikaanse Dungeons en Dragons-spelers die luidruchtig hun strategie bespreken in de gemeenschappelijke keuken, tafels van het dakterras naar beneden zeulen om in hun slaapzaal neer te poten, en arrogant klagen over hoe traag het internet wel was, terwijl ze volledige tv reeksen probeerden te downloaden. In HD neem ik aan. Na hun vertrek, werd het internet niet alleen een stuk sneller, ook de sfeer in het hostel verbeterde opmerkelijk.
De ligging van het hostel is uitstekend om de oude stad te bezoeken. De toeristische bars aan de rivieroevers, de citadel die boven Tbilisi uitkijkt en de warme sulferbaden die Tbilisi zijn naam gaven.
Ah, die sulferbaden. Die zitten grotendeels onder de grond, zodat je langs buiten enkel de bakstenen koepels kunt zien. Om echt zicht te krijgen op de baden moet je voor iets meer dan een euro een ticket kopen en een bad nemen.
Het was een, euh, interessante ervaring. Waar in Istanbul de historische badhuizen puur voor toeristen werken, bestond het gros van de baders hier uit Georgiërs. Ze zijn toeristen wel voldoende gewend dat ze je onmiddellijk een massage bij je bad verkopen.
De gevel van bad nr. 5 is enkele jaren geleden gerenoveerd toen het plein werd heraangelegd, maar eens je de deur door bent, zit je zo in Sovjet Georgië. Het badhuis dateert uit 1925, en niks wijst er op dat er hier de afgelopen 90 jaar iets aan het bad veranderd is. Glorieus is het niet, maar authentiek wel.
Als je binnen komt, zitten er een paar naakte en half naakte mannen thee te drinken in de kleedkamer. Je kleren moeten in een metalen kastje dat afgesloten wordt door de opzichter. Daarnaar wandel je door naar het eigenlijke badhuis. Dat heeft met zijn nissen en koepels wat van een vochtige kerk. Die naar sulfer stinkt in plaats van naar wierook. In de middenbeuk staan er verschillende Georgiërs te douchen. In de zij kapelletjes staan er marmeren ligbanken, en waar in een kerk het altaar zou staan, bevindt zich een groot bad. Na een korte douche waag ik me in het bad. Het water is heet, heel lang hou je het hier niet in vol. Wanneer ik mij in het water laat glijden zit er één andere man in het bad, een hoog bejaarde Georgiër. Pas wanneer hij een paar minuten later uit het bad klautert, zie ik dat er een stoma uit zijn navel bengelt. Naar het schijnt is sulfer ontsmettend?
Op naar de massagetafel. Mijn masseur is een dikke 50er met een beetje van een lichaamsgeur. Hij knijpt en klopt wat, zeept me in met een kussensloop en kapt een paar emmers heet sulfer water over me heen. Na het bad heb ik er geen vertrouwen meer in. De massage had ontspannend moeten zijn, maar ik blijf me afvragen wie hij voor mij heeft afgeschuurd, met dat washandje. Gelukkig doet thee nadien deugd.
Terug naar de stad. In het oude centrum kan je je maar moeilijk voorstellen dat in dit land in 2008 in een open oorlog met Rusland was verwikkeld. De keuterboeren van Svaneti zijn maar een verre herinnering wanneer je door de nieuw aangelegde parken en langs de net gerestaureerde herenhuizen wandelt. 
Maar neem een verkeerde afslag, en je stapt 20 jaar terug in de tijd. Gevels waarvan het meeste plaasterwerk verdwenen is. Huizen die in één kamer appartementjes zijn onderverdeeld, bejaarde vrouwen die wat geld proberen bij te verdienen met een weegschaal uit de jaren stilletjes. Tbilisi is een fijne stad die met een rotvaart aan het ontwikkelen is, maar niet iedereen kan blijkbaar volgen.
De afrekening met het Sovjet verleden is hier subtieler dan wat ik in Kiev vorig jaar zag. In Kiev werd het laatste standbeeld van Lenin dag en nacht bewaakt door bejaarde Russische communisten (het sneuvelde toch deze winter) In Georgië is het Stalin museum in Gori gewoon open en een must see voor elke toerist. Al zou het wel een stevige renovatie kunnen gebruiken. In Kiev bouwden ze een kitscherig monument om de hongersnood onder Stalin te herdenken, in Tbilisi rekenen ze op een minder zichtbaar maar veel efficiënter museum over de Sovjet bezetting.
Je hebt drie grote uitgaansbuurten in Tbilisi. Vlak bij mijn hostel liggen een paar smalle voetgangersstraatjes met grote terrassen en vooral gericht op toeristen. Aan het andere uiteinde van de oude stad heb je de studenten buurt, waar elke avond in elk café een coverband speelt. Tenslotte heb je hoog op de berg boven Tbilisi een pretpark met restaurantjes en cafés, waar je vooral naar toe trekt wanneer je of een verliefd koppeltje bent, of 10 jaar oud. Ik zocht mijn stamkroeg in de studentenbuurt, maar daarover verder op de blog meer.
