De euronight trein van Wenen naar Boekarest is van Roemeense makelij. Dat is geen slechte zaak. In tegenstelling tot zijn Duitse en Oostenrijkse tegenhanger van twee dagen voordien is deze trein nog niet door een boekhouder samengesteld. En dus heb ik een couchette voor mij alleen, en is er een restauratiewagen aanwezig. Waar ik tussen Wenen en Boedapest ook de enige klant ben.
Het bed is even hard, smal en kort als op de nachttrein naar Wenen, maar nu slaap ik beneden, en durf ik dus me met wat meer vertrouwen te draaien en te keren op de bank. Om drie uur ’s nachts wordt ik gewekt voor een paspoort controle. Roemenië mag dan al Europese unie zijn, een Schengenland is het nog niet. Het stuk Oostenrijk waar we bij valavond door reizen is niks bijzonders. Maar wanneer ik ’s ochtends wakker wordt reizen we door de fel groene Roemeense heuvels onder een strak blauwe hemel. Onverharde wegen waar er nog met paard en kar wordt op gereden, half afgewerkte of slecht onderhouden huizen, in de grotere dorpen afgewisseld door kale ceausescu blokken en leegstaande fabrieken. Maar ook grote barokke kerken in het midden van een onooglijk klein dorpje, en hier en daar een middelleeuws kasteel in de anders uitgestrekte bossen. Ik bedenk ik me voor de eerste keer dat ik deze manier van reizen kan ik wel een jaar volhouden.
