In Wenen had ik graag een dag verloren aan een slechte treinverbinding. De anderhalve dag dat ik er verblijf zijn goed gevuld. Wenen kan zonder moeite naast Rome, Parijs, Londen of Berlijn staan als het op architectuur, museums en cultuur aankomt. De glorie van de Habsburgers is nog overal aanwezig.
Maar toch, het verhaal van Wenen is al een eeuw afgelopen. De stad is te groots voor een Oostenrijk waar Conchita Wurst twee weken na Eurosong nog steeds de voorpagina’s siert. Wie deze stad binnen 100 jaar bezoekt zal exact dezelfde stad voorgeschoteld krijgen als nu. Je zal er nog steeds lastig gevallen worden door als Wolgang Amadeus Mozart-lookalikes die je een te duur ticket voor een matig Strauss concert proberen te verkopen. Durer zijn konijn zal nog altijd het topstuk zijn in de Albertina. En busladingen Japanners zullen nog steeds verdwalen in het doolhof van Schonbrunn. Als ik op maandagnacht door de uitgestorven stad naar mijn jeugdherberg terugstap, kan ik me niet van het gevoel ontdoen dat ik door een openlucht museum wandel.
