Half mei kwam ik via Georgië de oude Sovjet Unie binnen, drie maanden later verlaat ik die Sovjet Unie in Vladivostok. Een zoveelste stad die eind 19de eeuw door Russische kolonialen gesticht is, maar door zijn ligging aan de Oceaan heeft de stad een charme die Tashkent, Bishkek of Omsk missen.
We komen om 3 uur ’s nachts aan in Vladivostok. (om 8 uur ’s avonds volgens mijn ticket dat nog in Moskou tijd staat) Ik had een vaag plan om de ochtend af te wachten in de wachtzaal van het station, maar twee Nederlanders op mijn trein hebben een hostel geboekt, waar er nog iemand aan de receptie op hun zou zitten wachten. Dan kan ik net zo goed met hun meegaan.
Hostels in Rusland bestaan meestal uit niet meer dan een oud appartement, waarvan de eigenaar de slaapkamers heeft volgepropt met veel te veel stapelbedden. Ze zijn moeilijk te vinden in een land met appartementsblokken die vooral van elkaar verschillen door de manier waarop ze al dan niet zijn heropgelapt. Ook ons hostel bevindt zich in een zielloze betonnen blok, enkele kilometers buiten het centrum van Vladivostok. Er is zowaar een slaperig meisje aanwezig dat inderdaad op de twee Nederlanders zit te wachten.
In de morgen blijkt het appartement best nog mee te vallen. Er is relatief snel internet, geen wachtrij voor de enige douche, een winkel naast de deur en een busstop op wandel afstand. Het hostel wordt gerund door twintiger met zorgen over de gevolgen van de Oekraïense crisis. Ze nam het hostel in januari pas over van de vorige eigenaar en ze had tijdens de zomer duidelijk meer toeristen verwacht. Om uit de kosten te komen verhuurt ze dan maar bedden aan Russen die een tijdelijke slaapplaats nodig hebben. Zelf heeft ze overdag nog een andere job, en slaapt ze in de woonkamer. Maar ze denkt er aan om het hele hostel te verhuizen naar een kleiner appartement, of op te doeken.
Vladivostok zelf is dus niet gespeend van enige charme. Al hebben de Tsaristische en Sovjet planners het hier serieus laten afweten. In steden als Tashkent of Bishkek, hadden ze steeds voldoende plaats om brede boulevards aan te leggen met ruime voetpaden en veel bomen. Het smalle schiereiland waar Vladivostok op gebouwd is, liet dat niet toe, en dus is de stad zowel meer organisch als meer chaotisch. Sovjet blokken, belle epoque pareltjes en nieuwe hoogbouw wisselen elkaar af, en het is pas in het eigenlijke centrum, dat je als voetganger de plaats krijgt om te flaneren, zoals ik gewoon werd in Almaty en soortgenoten. 
Heb je aan de ene kant van het schiereiland een drukke haven, dan krijg je aan de andere zijde een charmante dijk, met eetstalletjes, een mini pretpark en stranden.
Nog niet zo lang geleden had Vladivostok de naam van een maffiastad te zijn. De afstand van Moskou zorgde er voor dat er meer mogelijk was in de Russische hoofdstad van het Oosten. Zoals het uitmoorden van je zakelijke concurrenten bijvoorbeeld. Maar daar valt in 2014 niet veel meer van te merken. Volgens kwatongen omdat de maffiosi uit de jaren 90 de politici van nu zijn. Of misschien heeft het meer te maken met de economische boom in China. Een miljoenen stad op enkele kilometers van de Chinese grens is veel te belangrijk om in handen te laten van een zootje ongeregeld. Vladivostok is goed op weg om een zoveelste Aziatische boomtown te worden. En door zich strak op Azië te richten komt de stad nog wat verder te liggen van Moskou. Het blijft Rusland natuurlijk, maar je blijft er het gevoel krijgen; hier kan wat meer.
Veel tijd om op de dijk te slenteren heb ik niet. De ferryhaven ligt vlak naast het treinstation, in het hart van de stad. Van de alternatieve ferryroutes naar Japan, waar je via google soms over leest, is er hier niks te merken. Er gaat nog één boot per week, over Korea naar Japan. Op woensdag, 30 uur nadat ik uit de Trans Siberië ben gestapt. Ik heb door mijn kort Russisch visum wat extra tijd, en koop mijn ticket op de Eastern Dream maar tot Korea. Een extra land dat ik kan afvinken op mijn wereldkaart.
