Tijd voor een bezoek aan Turkmenbashi hebben we niet, de volgende dag reizen we direct door naar Ashgabat. Vanuit de koele Chevrolet lijkt Turkmenistan zowaar een gewoon land. Eerste halte is een ondergronds meer, waar we voor een schandalige 15 dollar een paar minuten in rond mogen zwemmen. Ooit moet het meertje degelijk uitgebaat zijn, maar vandaag wordt de grot verlicht door twee zwakke peertjes. En zelfs in dat schamele licht is te zien dat de trappen en kleedhokjes betere tijden hebben gekend.
Volgende halte zijn de ruïnes van Murche, onbekend voor de Lonely Planet, Dima, onze Russisch sprekende gids weet er niks over te vertellen en het is ondertussen 44 graden. Lang blijven we er niet rondhangen. De route Turmenbashi – Turkmenebat, die langs de Iraanse grens loopt blijkt bezaait te zijn met ruïnes van steden die ooit door Genghis Khan, Tamerlane of een aardbeving vernield werden. De laatste ruïne op weg naar Asghabat is Geok Tepe, niet door Genghis Khan maar door de Russische generaal Skobolev vernield. En die was in 1880 niet veel beter dan zijn Mongoolse voorganger. Alle 15000 bewoners van het fort werden uitgemoord eens de russen door de omwalling waren gebroken. Onder de Sovjets was het een boerderij, nu staat er een kitscherige Moskee.
Twintig kilometer voor Ashgabat krijgen we een demonstratie van hoe irritant het leven in een politiestaat is. Plots duiken er een resem wasstraten op langs de kant van de weg. Of toch pubers met een hogedrukreiniger onder een afdakje. Dima parkeert zijn Chevrolet onder één van de afdaken. In Ashgabat is het verboden om met een vuile auto rond te rijden. Wie vergeet om het woestijnzand van zijn auto af te spoelen voor hij Asghabat binnen rijdt riskeert een flinke boete. Vanaf die wasstraat is niks nog helemaal normaal. Zonder te stoppen rijden we langs het geboortedorp van Turkmenbashi. Je kan het niet missen, want er leidt een gigantische gouden brug naar de toegang tot het dorpje, een soort kitscherige Arc de Triomphe.
Net voor we Asghabat binnenrijden stoppen we voor het mausoleum van de betreurde Turkmenbashi, in een relatief bescheiden gebouw naast een gigantische Moskee. Voor we binnen gaan, maken we de aflossing van de wacht mee. Die zet het thema voor de rest van de Turkmeense reis. Net niet echt. De wacht zijn 5 18 jarige miliciens, die in behoorlijke wanorde marcheren, en waarvan één sukkelaar verplicht wordt om met zijn bajonet te jongleren elke keer ze afgelost worden. Het is een nummertje dat we tijdens de reis nog vaker zullen zien, en elke keer is het even klungelig.
Uiteraard ligt Turkmenbashi een verdieping lager in zijn mausuleum. Zodat je zijn tombe alleen maar kunt zien door een diepe buiging te maken. Op zijn Hotel des Invalides. En dat is behoorlijk passend. Het is een klein wonder dat het tot zijn dood duurde voor hij zich Napoleon Bonaparte waande.
