Ook Tokyo werd platgebombardeerd door de Amerikanen, en op een uitstekend stadsmuseum en wat resten van het keizerlijkpaleis na is er van de hele edo-periode niet veel meer te zien. Maar ik heb mijn portie tempels al gehad, en ik wil tijdens mijn verblijf in Tokyo vooral wat hedendaagse Japanse cultuur opsnuiven.
Het begint in mijn capsule hotel. Het is een raadsel waarom dit concept enkel in Japan populair is. Capsule hotels zijn geniaal. Ontwikkeld in de jaren 80 voor zakenmannen die hun laatste trein gemist hebben, vind je hier alles wat je nodig hebt, voor als je op het onverwachts een nacht moet doorbrengen in een vreemde stad. Je krijgt een locker waar je je aktetas en jas kan achter laten. Een vers gewassen pyjama, tandenborstel en scheermes, er is een wasmachine beschikbaar en als je het wilt kan je aan de receptie zelfs onderbroeken en hemden kopen. Je capsule bed is ruimer dan een stapelbed in een hostel, er is een Japanse badkamer met sauna en gemeenschappelijk bad, een TV zaal met massagestoelen en snel internet. Oh, en mijn Capsule& Sauna Century hotel ligt op een boogscheut van het station én de rosse buurt. En dat alles voor 25 euro per nacht, reserveren is niet nodig, je koopt je bed aan een automaat. Capsule hotels zouden een fijn alternatief zijn voor het zoeken van een parkeer plaats in de buurt van de AB, of voor het weglopen tijdens de bisnummers uit het sportpaleis.
Op aanraden van de Lonely Planet ga ik Japans liefde voor electronica en schoolmeisjes bestuderen in het Robot Restaurant. Het is de Japanse versie van de Moulin Rouge, zonder blote borsten maar met vliegende robots. Het is ook een veel te dure tourist trap. Je kan er leuke foto’s nemen, maar de hele show voelde even authentiek aan als Michael Flatleys Riverdance. Al gingen die paar Japanners in het publiek wel helemaal los.
Mijn interesse in de Japanse mangacultuur was nog niet over. En dus stap ik de volgende avond een maid-café binnen. (Uiteraard op aanraden van Paul Theroux.) Japan was liefde op het eerste zicht, maar in dat café hadden we onze eerste ruzie, Japan en ik. Dit was de zieligste plaats waar ik ooit geweest ben. Deprimerender dan Hiroshima. Wat is een maid-café, vraag je? Het siert je dat je het niet weet.
Je wordt op straat gelokt door jonge meisjes die zich verkleed hebben als een franse meid. Kort rokje, witte sokken, kanten schortje. Of in mijn geval als schoolmeisje. Kort rokje, witte sokken en het haar in twee staartjes. Dat lokken gebeurt in het neon-verlichte Akihabara, maar eens je akkoord gaat met de inkom, neemt het enthousiast kirrend schoolmeisje je mee naar een achteraf straatje waar je een paar verdiepingen hoger het maid-café binnen stapt. Dit is duidelijk geen tourist trap, alle klanten zijn Japanse mannen.
De hele point van het cafe is dat de meisjes die je je eten en drank bestellen, je behandelen als ben je hun strenge maar toch ook sexy meester. Met veel onderdanig gegiechel, en overdreven enthousiasme. Vandaar het franse meiden uniform. In het cafe dat ik had uitgekozen was het thema dus school, en ik ga er van uit dat ik een schoolmeester was. Kwestie van het hele concept nog wat fouter te maken.
Voor je drank mag bestellen krijg je eerst een lijstje regels te lezen. Je mag de diensters niet aanraken en niet naar hun echte naam of telefoon nummer vragen. In ruil krijg je een menu waarin stoute foto’s zitten van de diensters met hun artiestennaam boven. Terwijl je je biertje drinkt aan je lessenaar komen die meisjes om beurten een praatje met je maken. Ze zijn behoorlijk goed in de small talk, en ze lijken echt geïnteresseerd in waar ik vandaan kom en welke reis ik aan het maken ben. Het probleem is dat dit een één richtingsgesprek is. Ik mag niet weten waar zij vandaan komen, hoe ze aan deze opmerkelijke job geraakt zijn, of ze nog iets willen bereiken in het leven. Ik mag ze dus niet eens om hun naam vragen.
En het deprimerende is dat de Japanners in dit café zich echt lijken te amuseren. Samen met de meisjes verwelkomen ze luidop elke nieuwe klant die binnen komt. Ze beginnen enthousiast te zingen wanneer één van de mannen jarig blijkt te zijn. En ze praten enthousiast over god weet wat met hun dienstertjes.
Dit is dus hoe je je recht houdt als je een anonieme salarisman bent in deze miljoenen stad. Je kan hier nooit alleen aan een tafeltje gaan zitten in een fastfood restaurant, je slaapt in een slaapzaal met 20 anderen, je pendelt als een sardien in een blik met de metro. Maar je moet betalen voor een gesprek en iemand die wat interesse in je faket.
Wanneer ik mijn rekening betaal, die in een schoolrapportje is bijgehouden, vertelt het meisje me dat ik voldoende betaald heb voor een 5 op 10. Als ik de volgende keer terugkom en nog 3 punten extra behaal gaan de meisjes een liedje voor me zingen aan het schoolbord. Ik ben er nooit teruggekeerd.
