Stalin was een smeerlap, en dat merk je aan de manier waarop hij de grenzen in Centraal Azië heeft getrokken. Die waren in de eerste plaats bedoeld om de droom van een groot onafhankelijk Turkestan onmogelijk te maken. Maar die verdeel en heers maakt het rondreizen per trein hier behoorlijk lastig. 
Tussen Turkmenistan en Oezbekistan is er al geen treinverkeer meer, en om van Tashkent naar Bishkek te geraken, heb je een Kazachs transitvisum nodig.
Ik ben dus op een gedeelde taxi naar de Fergana vallei aangewezen om in Kirgizstan te geraken. Die gedeelde taxi’s zijn markt-economie op zijn best. Ze zijn compleet niet gereguleerd, hebben geen vast uurrooster, geen vaste route en geen vaste prijs. En toch is het een ongelofelijk efficiënte manier van reizen. Van zodra mijn ’reguliere’ taxi a
ankomt bij de bazaar vanwaaruit de taxi’s naar Andijon vertrekken, wordt de deur van de auto open getrokken, en beginnen een tiental mannen bestemmingen naar me te roepen en prijzen voor te stellen. Ik hoef zelf niks te doen. Er is één chauffeur wiens taxi al voor 3/4de vol zit, en dus mag hij me naar Andijon voeren. Voor een paar som extra krijg ik de voorste zetel.
Het grote nadeel van die niet gereguleerde taxi’s is dat je geen idee hebt met wat voor chauffeur je opgescheept zit. Die van mij is een gevaar op de weg, al zijn de meeste taxichauffeurs dat hier. Rechts inhalen doet hij standaard, maar helemaal links op het andere rijvak gaan rijden is ook niet uitzonderlijk. Alles is goed om een plaatsje op te schuiven in de colonne vrachtwagens die zich over de berghelling sleurt.
Maar ik mag niet klagen, in mijn taxi zitten twee Engles sprekende broers uit Andijon, zodat ik tijdens de 5 uur durende trip conversatie heb.
Ik overnacht in Andijon, en wordt de dag nadien door een andere gedeelde taxi aan de grens met Osh afgezet. Wanneer ik daar voor de zoveelste keer een douane formulier sta in te vullen, komt David de grenspost binnen gewandeld. Dit is de zijde route in de zomer, je blijft elkaar tegen komen.
Kirgizstan binnenkomen is lachwekkend eenvoudig. Geen documenten om in te vullen, niemand die je medicatie besnuffeld, geen bagage controle. Gewoon een man die een stempel plaatst in je paspoort. Sinds Roemenië is het niet meer zo eenvoudig geweest om een grens over te steken.