Tashkent mag dan wel een zijderoute stad zijn, veel historische gebouwen zijn er niet te zien. In 1966 legde een aardbeving de stad plat, en het Tashkent waar je tegenwoordig door wandelt is na die aardbeving gebouwd.
Die Sovjetstad is natuurlijk is ondertussen ook een beetje historisch. Ik ben hem zelf niet tegen gekomen, maar in de hostels deed het verhaal de ronde van een Duitse architect die met tientallen kilo’s architectuurboeken in zijn rugzak onderweg was naar Tashkent. Er zijn weinig steden waar zoveel Brutalistische gebouwen staan.
Al zijn die wel niet goed onderhouden. De appartementsblokken zijn hier in even slechte staat als overal elders in de voormalige USSR. Met afbladerende verf, dichtgemetselde balkons en zichtbare beton rot.
En toch is Tashkent een aangename stad. De straten zijn erg veel groen met brede voetpaden en een massa parken. Tashkent is misschien geen toeristische stad, maar wel één waar het aangenaam moet zijn om te wonen.
Om een idee te hebben hoe spectaculair het nieuwe Tashkent er eind de jaren 60 uitzag, moet je onder de grond. De jaren 60 metro is wel uitstekend onderhouden, met spectaculaire stations, die allemaal hun eigen thema en aankleding hebben. Kosmonautsky, dat in het teken van de ruimtevaart staat is waarschijnlijk de mooiste halte. Ik kan het niet bewijzen, want foto’s nemen in de metro is verboden. Beveiliging is hier erg streng. Voor je in de metro kan stappen moet je twee keer je schoudertas laten controleren. En wanneer ze je fototoestel in je tas ontdekken, mag je ook nog eens je paspoort boven halen. Het is allemaal erg vriendelijk, maar nadat je voor de zoveelste keer je metro hoort wegrijden, omdat de agenten hun tijd namen met het bewonderen van de Russische en Kazachse visums in je paspoort, begint het wel te irriteren.
Ik neem mijn tijd in Tashkent. Na bijna twee maanden reizen wordt het tijd om een kapper op te zoeken, en ik moet mijn blog dringend bijwerken. Al zal het ook hier niet lukken om die teksten en foto’s online te krijgen. Internet in Oezbekistan is niet zo streng gefilterd als in Turkmenistan, maar Karimov heeft duidelijk niks willen investeren in een open internet.
En ik heb een afspraak op vrijdag, wanneer mijn trip door Centraal Azië de vakantie van Bouke kruist. Ik heb van de gelegenheid misbruik gemaakt om wat medicatie, boeken en een oude gsm te laten over komen. En het doet ook gewoon deugd om nog eens Nederlands te kunnen spreken met een oude bekende. Zeker na een dikke maand Centraal Azië, waar reizen niet moeilijk, maar wel moeizaam is.
