Het is alsof ik met de Eastern Dream niet alleen in plaats maar ook in tijd heb gereisd. Van de Russische jaren 80 naar 2030 of zo.
Het binnenrijden van Seoul is opwindend. Het is valavond, en meer dan een half uur lang spoort de trein tussen neon verlichte wolkenkrabbers voor hij in het centraal station aankomt. Dit is een gigantische stad. Alsof de hele regio tussen Aalst en Brussel vol zou staan met Zuidertorens. 10 miljoen inwoners in de stad zelf, 25 miljoen in de regio er rond.
Om alles leefbaar te houden hebben de Koreanen een gigantische metro gebouwd. Dit is de langste metro ter wereld. Als je tussen de twee eindhaltes van om het even welk van de 18 lijnen zou sporen, ben je een uur onder weg. De metrostations zelf zijn ook gigantisch, tussen de verschillende uitgangen kunnen makkelijk honderd meter tunnels liggen.
En het werkt. De straten bovengronds zijn verdacht rustig voor een stad met deze bevolkingsdichtheid. Niemand oriënteert zich hier op basis van die straten. Je wegbeschrijvingen bestaan steeds uit de naam van een metrolijn, de naam van een station en de uitgang die je moet nemen. Je komt steeds boven de grond op exact die plaats waar je moet zijn.
Maar waar wil je zijn in Seoul? De stad werd tijdens de Koreaanse oorlog maar liefst 4 keer ver- en heroverd, en veel gebouwen van voor 1950 zijn er niet meer te bekijken. Er zijn een aantal koninklijke paleizen die minutieus heropgebouwd werden, er zijn behoorlijk wat parken en de stad heeft enkele uitstekende, hypermoderne museums.
Het is een goede zaak dat ik eerst Korea en dan pas Japan en China doe, want anders zouden die heropgebouwde paleizen weinig indruk maken. Nu missen ze sfeer, maar je krijgt op zijn minst een indruk van hoe Seoul er voor de burgeroorlog uitzag.
Seoul slingert zich tussen een aantal heuvels, die te steil zijn om op te bouwen, maar niet om dienst te doen als park. En dus is Seoul, ondanks het twijfelachtige urbanisme uit de jaren 60 en 70 een behoorlijk groene stad. Op de top van Jeyang-dong, het populairste park, staat de N Seoul Tower, waarvan je een indrukwekkend maar duur zicht hebt op de metropool. Het is een ideale plaats voor een selfie.
En dan heb je de museums. Indrukwekkende architectuur, indrukwekkende collecties en indrukwekkende technologie. Audiogidsen zijn passee, je download hier een app op je smartphone waarmee je door het museum wandelt en die van tijd tot tijd meer uitleg geeft met foto’s, luisterspelen en filmpjes. Die luisterspelen zijn vaak hilarisch slecht geacteerd, maar ook dat is Azië, waar ze elke boodschap van openbaar nut het liefst laten communiceren door geanimeerde diertjes.
Alleen het oorlogsmuseum valt wat uit de toon. Je krijgt er kop nog staart aan. Het park rond het museum is volgestouwd met kitscherige monumenten en een oneindig arsenaal aan oude tanks en vliegtuigen. Binnen in het museum loop je eerst door een serene hal die de doden van de burgeroorlog beklaagt, om dan door zalen vol kleurrijke diorama’s over 2000 jaar oorlog op het schiereiland te dwalen. Hoogtepunt (nu ja) van het museum zijn de zalen over de burgeroorlog, waar de Koreanen kosten nog moeite hebben gespaard om het verhaal zo levendig mogelijk te vertellen. Je hebt er niet één, maar twee interactieve cinema’s, waar je in een schuddende stoel de landing in Inchon meemaakt terwijl er ergens water op je 3D bril gesproeid wordt. Wanneer je het museum buiten komt, heb je vooral geleerd dat de Zuid-Koreanen nog niet klaar zijn met hun oorlog.
Maar dat wist je al, tegenover het oorlogsmuseum ligt een gigantische Amerikaanse basis, en de soldaten die daar gelegerd zijn, was je de avond voordien al tegen gekomen in Itaewon waar ze hun tijd verdoen met biljard spelen en hoerenlopen.
Seoul is een fascinerende stad, maar hopelijk is 2030 een stukje gecultiveerder dan het Korea van vandaag.
