Tussen Buchara en Tashkent loopt opnieuw de Transcaspische spoorweg, waarover we al reisden tussen Mary en Ashgabat. De historische spoorweg is doorgesneden tussen Turkmenistan en Uzbekistan, en het is wachten op een minder idiote leider in Turkmenistan voor je weer in één ruk van Krasnovodsk (nu Turkmenbashi) tot Moskou kunt sporen.
Op het Uzbeekse deel van de spoorweg rijdt tegenwoordig de Sharq, een sneltrein die Tashkent met Buchara verbindt, met Samarkand in het midden tussen die twee steden. Het was mijn bedoeling om van Samarkand naar Buchara te sporen, en van daar de trein terug te nemen naar Tashkent.
Op de sneltrein heb je opnieuw drie klassen. Economy, Business en Vip. De man achter het loket kan me niet uitleggen wat het verschil is tussen de drie, en dus speel ik op zeker en kies ik voor Business. Vip is echt duur, en Economy zou wel eens een rijtuig zonder airco kunnen zijn.
In Business blijk je te betalen voor een TV die drie uur lang Uzbeekse comedy 
en pop uitzendt, op een volume dat je zelf niet kan instellen. De vrouw, die al in mijn genummerde zetel zat toen ik opstapte, bleek het te smaken. En dus verhuis ik maar naar de restauratiewagen, waar ze als enigste schotel worst met ei verkopen. Het is pas daar dat ik op de gps van mijn telefoon merk dat de trein in de verkeerde richting beweegt.
Op een foute trein stappen in Uzbekistan is behoorlijk straf. Een station heeft hier maximaal drie perrons, vanwaar er maar een handvol treinen per dag vertrekken. Bovendien wordt je ticket een verschillende keren gecontroleerd voor je de trein op mag. Ik heb een perfecte storm aan mijn rekker.
Om te beginnen werd mijn ticket geprint met het laatste restje inkt in de printer, en is het nauwelijks leesbaar. Ik ben bovendien de enigste Buchara reiziger in de vipruimte waar ik op de trein wacht en daar worden de aankomst tijden en vertrek tijden van de trein door elkaar gebruikt, zodat ik er geen idee van heb of mijn trein nu om 12u dan wel om 12u30 zal vertrekken. Maar vooral, de Transcaspische spoorweg is een enkel spoor, en dus moeten de trein uit Buchara en die uit Tashkent elkaar halverwege kruisen. En het station van Samarkand ligt precies halverwege. Wanneer ik uit de reizigerstunnel het perron op kom, staat er maar één trein te wachten, waar ik zonder nadenken opstap. 5 minuten later kwam de Sharq uit Tashkent het station binnen. Maar toen was ik mij al aan het ergeren aan de vrouw die, dacht ik toch, in mijn zetel aan het raam zat.