Osh is Kirgizstans tweede stad, en het is onmiddellijk duidelijk dat dit land geen olie of gasvelden heeft. Niemand had hier het geld om wit marmeren gebouwen te zetten, en dus loop je 23 jaar na de onafhankelijkheid nog steeds rond in een sovjetstad.
En toch is het geen kommer en kwel in Kirgizstan. Dit land heeft een behoorlijk werkende democratie en dat valt op. Internet in het eerste echte hostel sinds Tbilisi is gewoon snel, het meisje achter de kassa van de supermarkt spreekt behoorlijk Engels en Kirgiziërs lijken over het algemeen meer plezier te maken dan Oezbeken en Turkmenen. De straten zijn dan wel nauwelijks verlicht in Osh, het nachtleven is hier behoorlijk levendig.
Voor de avond valt, genieten David en ik nog van wat ouderwets Sovjet plezier,
een reuzenrad en schietkraam. Wanneer we daarna een restaurant aandoen, barst het Kirgizisch feest pas goed los. Op een donderdagavond staat de dansvloer hier vol swingende Aziaten. We zijn letterlijk uit de woestijn geraakt.
