Omsk ligt in hartje Siberië, een stad die zijn bestaan te danken heeft aan de Trans Siberische spoorweg, en aan Stalin die tijdens de tweede wereld oorlog zijn industrie zo ver mogelijk van de frontlijn wou organiseren. De vele traditionele houten huizen en het ooit elegante Belle Epoque centrum zijn een erfenis van de Transsiberische spoorweg. De lelijke sovjetblokken, die dat stadscentrum verpesten, heeft de stad te danken aan de Sovjets.
Het is compleet per ongeluk dat ik voor de tweede keer in drie jaar tijd deze banale stad bezoek. Ik had in Novosibirsk willen staan, maar de website van Deutche Bahn had niet door dat mijn trein tot daar doorreed.
In Rusland moet je je als vreemdeling registreren als je ergens langer dan 7 dagen verblijft. In tegenstelling tot Kazachstan moet je daar zelf geen moeite voor doen, dat gebeurd door het hotel waar je verblijft. In theorie toch. Want door Rusland per trein binnen te komen had ik aan de grens geen immigratie kaart gekregen. 
Gelukkig viel het mee om dat in orde te krijgen, op een klein uurtje had ik mijn kaart. Best wel indrukwekkend, want noch de taxi chauffeur, noch de ambtenaren in het politie bureau spraken een woord Engels. Het hielp dat ik al een kleine twee maanden sovjet grenzen aan het oversteken ben en wist waar ik me aan kon verwachten. Al gebruiken de Russen een gigantische hoeveelheid inkt om je vingerafdrukken te nemen. En nuttig is het natuurlijk helemaal niet. Ook in Rusland had niemand door dat ik nog een boete moest betalen voor het importeren van een Lada in 2011. Misschien sturen ze binnen een paar maanden nog eens een aangetekende brief.
Dat was dan direct ook het spannendste aan mijn verblijf in Omsk. Dostojevski heeft hier gewoond, maar dat was als banneling en ik ben niet zeker of hij zelf gelukkig is met zijn standbeeld. Een dag nadat ik hier ben aangekomen, stap ik alweer op een andere trein. De Trans Siberië express, die me meer dan 6000 kilometer en 4 tijdzones later zal afzetten in Vladivostok.
