Tijdens de tweede wereldoorlog stond Kyoto bovenaan de lijst met steden waarop de Amerikanen hun net ontwikkelde atoombom wilden droppen. Maar de stad had geluk, Henry Stimson, de Amerikaanse minister van Oorlog, had tijdens zijn huwelijksreis Kyoto bezocht, en haalde persoonlijk de stad van de lijst.
Met meer dan 2000 tempels en zentuinen kan je waarschijnlijk een heel jaar loopbaan onderbreking doorbrengen in Kyoto alleen. Ik had maar 4 dagen, wat mij een uitstekend excuus geeft om nog eens terug te keren naar deze fantastische stad.
Kyoto zelf is nochtans geen liefde op het eerste zicht. Het centrum staat vol met dezelfde vierkante betonnen blokken die je overal in Japan ziet. En het is de enigste stad die ik ken, waar de metro nemen ingewikkelder is dan je verplaatsen per bus. En dan is het metronetwerk nauwelijks ontwikkeld, in tegenstelling tot het uitgebreide busnetwerk.
De spoorwegen zijn in Japan volledig in privé handen, en dat heeft onder Kyoto voor een gigantische soep gezorgd, met metrostations die niet op elkaar aansluiten, verschillende ticketautomaten per lijn, peperdure overstappen, en onvindbare uurschema’s.
Voor de bussen kan je daarentegen een goedkope dagpas nemen, en je krijgt er een overzichtelijke stadskaart mee, waarop elke buslijn zijn eigen kleur heeft. En om te zien wat Kyoto zo geweldig maakt, moet je op één van die bussen springen, en je naar de buitenwijken van de stad begeven.
Er is te veel te zien in Kyoto om het allemaal op te lijsten. Eeuwenoude 
tempels hoog in de heuvels, subtiele zen-tuinen en zelfs een bamboe woud. De plaatsen zijn eeuwen oud, maar nog spring levend. Om vier uur ’s namiddags worden de toeristen buiten gewerkt, en nemen de monniken de tempels weer over.
Mijn favoriete plaats in Kyoto, en waarschijnlijk in heel Japan, is de Kinkaku-ji schrijn. Godsdienst is een compleet enigma in Japan. Vraag Japanners hoe het nu zit met die bizarre mix van Boedhisme en Shintoïsme in hun land, en ze staren je met de mond vol tanden aan, waarna ze verontschuldigend lachen. Shinto heeft geen boek als de Bijbel of Koran. Er bestaan een paar historische teksten, met mythische verhalen over de Goden en Geesten, maar je krijgt toch het gevoel dat de meeste Japanners wat zitten te improviseren. Het is een erg flexibele godsdienst, die op een vreemde manier aan het Boedhisme is gekoppeld. Aan de andere kant nemen de Japanners hun godsdienst erg serieus. Het is niet ongewoon om te zien hoe in een Shinto-schrijn een strak in het pak zittende zakenman een vos aanbid, zodat zijn bedrijf succesvol zou zijn.
Kinkaku-ji is zo een Shinto-schrijn, gebouwd op de flanken van een heuvel iets buiten het stadscentrum. Je kan een pad volgen dat de heuvel op en weer af slingert langs altaren, beelden en oranje Torii poorten. Het was valavond en het motregende toen ik de schrijn bezocht. Aan de voet van de heuvel sta je in volle verbazing te kijken naar het onbegrijpelijke schouwspel in de schrijn. Maar hoe hoger ik de heuvel opliep en hoe donkerder het werd, hoe minder absurd het geloof van de Japanners in hun Goden en Geesten leek. Het Shintoïsme werd bijna tastbaar, alsof het helemaal zo dwaas niet is om te geloven dat dat vochtige bos bewoond werd door geesten en Goden.
