Of je nu van Kiev naar Odessa, van Tblissi naar Baku of van Khiva naar Samarkand reist, de nachttreinen in de voormalige USSR zijn nog steeds sovjet uniform. Zelfs de tickets worden hier nog in het cyrillisch afgedrukt, ook al zijn de meeste niet Slavische landen al 20 jaar geleden naar een vorm van het Latijns alfabet overgeschakeld. Het verschil tussen de voormalige volksrepublieken zit hem in de details.
Het meest opvallende detail in Oezbekistan is de beveiliging in de stations. Als je hier op een trein wilt stappen moet je door een beveiligingscontrole die zo streng is als op een luchthaven. Zonder ticket kom je het station niet binnen. Die tickets moet je dan ook in een gebouwtje naast het station kopen.
Wij probeerden ons trein ticket de dag voordien in een reisbureau te kopen, maar de computer weigerde dienst. Internet in Oezbekistan is minder dramatisch dan in Turkmenistan, maar betrouwbaar of snel is het nooit.
Wanneer we de dag zelf in het station ons ticket kopen is Platskartny, de derde klasse, uitverkocht. Geen ramp voor mij, want ik had weinig zin om de nacht door te brengen in een slaapzaal met 54 bedden. Maar Cassandra was ondertussen al een jaar aan het reizen, en Turkmenistan had diep in haar resterende budget gesneden. Er waren ook geen eerste klasse wagons op de trein, en dus kwamen we samen in Kupe terecht, de tweede klasse met 4 bedden per coupé.
Het grote probleem met het plan-economisch systeem van één type trein voor heel de Sovjetunie is dat de airco in de treinen niet voorzien is op de Oezbeekse zomer. Bovendien valt bij elke stop van de trein de elektriciteit en dus ook de airco onherroepelijk uit. Wat de temperatuur in de metalen treinstellen behoorlijk onaangenaam maakt. Maar we hebben geluk. We kunnen vluchten naar een restauratiewagen waar er een raam open kan, en waar we koude limonade en bier kunnen bestellen.
Pas na het donker verhuizen we terug naar onze kupe, waar het nog steeds drukkend warm is. Op de bedden onder ons slaapt een Oezbeeks gezin. De vader spreekt net voldoende Engels om namen uit te wisselen. Hij heet Timur. Een meer toepasselijke reisgenoot naar Samarkand konden we ons niet wensen.