Je kent de geschiedenis en de cijfers. Je weet dus wat je te wachten staat als je het vredesmuseum binnen stapt. En toch had ik had nooit gedacht dat ik zo emotioneel geraakt kon worden door de tentoonstelling.
Dat je onder de indruk geraakt, komt zeker door de intelligente en sobere manier waarop de tentoonstelling is opgebouwd. In de eerste vleugel krijg je zakelijk de feiten voorgeschoteld. Hoe de Japanners leefden tijdens de oorlog, waarom de Amerikanen Hiroshima uitgekozen als doelwit, hoe hoog de temperatuur opliep toen de bom ontplofte. Dat soort dingen. Daar
raak je al voldoende van onder de indruk. En dan loop je langs een lange hal naar de tweede vleugel, waar de geschiedenis nog eens verteld wordt, maar nu als het verhaal van de slachtoffers. Met hun zwartgeblakerde broodtrommels en stilgevallen uurwerken in de vitrinekasten.
Maar het meest onder de indruk geraak je van het besef dat je daar bent, precies op de plaats waar 70 jaar geleden Little Boy uit Elona Gay werd gesmeten.
Ik bezocht van Aalter tot Japan talloze Kerken, Moskeeën en schrijnen, maar het Peace Memorial museum in Hiroshima is zonder twijfel de meest religieuze plaats waar ik tijdens mijn reis halt hield.
