Gyeongju zou het hoogtepunt van mijn reis worden in Korea. Een middeleeuws koninkrijk, met mysterieuze grafheuvels en oude tempels en paleizen. De stad werd me aangeraden door twee Australiërs die ik in Bishkek was tegen gekomen. En dat was het probleem.
Net als Amerikanen zijn Australiërs wild enthousiast over elk gebouw dat ouder is dan de kolonisatie van hun land. Maar als je uit België komt, dan durf je een scheve stenen toren wel al eens te vergelijken met bijvoorbeeld Sint Baafs. Het is niet dat Gyeongju niet interessant is, het is dat er meer te zien is in Gent.
Buiten de stad liggen er twee unesco sites, de Bulguksa tempel en hoog op de berg een grotto met een grote stenen Boeddha. Met die Boeddha had ik mal chance, de grotto werd druk en nogal ingrijpend gerestaureerd, en de Boeddha zelf zat achter vuil plexiglas. Bovendien werd de smalle gang voor de Boeddha versperd door busladingen Koreaanse Boeddhisten, die hun tijd namen om het beeldhouwwerk te aanbidden. Een beetje van een ontgoocheling na een klim van meer dan een uur. De tempel zelf lag in een aangenaam park, maar was te grondig gerestaureerd om een blijvende indruk na te laten.
In Gyeongju zelf heb je wat ruïnes van een koninklijk paleis (waaronder die scheve toren) en vooral heel veel grafheuvels, die nu een fascinerend park vormen in het hartje van de stad, maar waar tot begin vorige eeuw gewoon huizen op gebouwd werden. Pas toen ze bij het uitgraven van de funderingen voor één van die huizen op een massief gouden kroon stootten, herontdekten de Koreanen het historische belang van Gyeongju.
Maar ik wil het vooral hebben over het hotel waarin ik 
verbleef. Het museum in de stad vertelt je misschien wel iets over de Koreanen uit de vroege middelleeuwen, mijn hotel vertelt je het één en ander over Zuid Korea anno 2014.
Meng een nog onvolwassen democratie met Confucianisme, een gigantische bevolkingsdichtheid, een oorlog met het Noorden en heel veel high tech, en je krijgt een sociale controle in dit land waar nogal wat Centraal Aziatische dictators jaloers op mogen zijn. Privacy in Zuid Korea is zo goed als onbestaande.
Zo moet je uitbatchen in de metro, kan je geen sim kaart kopen zonder ID, hangt het hele land vol met camera’s en wordt het internet streng gefilterd. Ik weet het, er zijn geen geldige excuses om naar clint.be te surfen, maar sta me toe dat ik verbaasd was dat iemand in Korea de moeite had genomen om die site te blokkeren.
En dat brengt me bij mijn hotel. Koreanen zijn constant op zoek naar wat privacy en dus zijn Love hotels hier een boomende business. De beste deal die ik in Gyeongju kon krijgen, was een kamer met sfeer verlichting, een gigantische spiegel, een verdacht groot bed en een kraaknette badkamer. En gratis condooms in het mandje met de badmuts en tandenborstel. Het nadeel was een receptionist die je toesprak door een gleuf, donkere gangen en gordijnen aan de ingang. Een gezellig restaurant om ’s ochtends te ontbijten was er ook niet.
Maar het meest vieze aan het hele hotel was beseffen dat die sociale controle door technologie er ook zit aan te komen in Europa. De dag dat ik van de MIVB mijn mobib kaart moet gebruiken om de metro uit te kunnen, begin ik een rendez-vous hotel.
