Na drie maanden Centraal Azië en Rusland heb ik het gehad met de Sovjet Unie, en het is zonder veel spijt dat ik de dag na mijn aankomst in Vladivostok op de Eastern Dream stap.
Het is tijd voor iets nieuws en onbekends. En de Eastern Dream begint veel belovend. Een buigende Koreaanse hostes die je welkom heet op het schip, een wegwijzer naar de Karaoke Bar en een hele troep Japanse schoolkinderen die zo uit Murakamis ’Norwegian Wood’ konden komen.
En dan stap ik mijn derde klasse slaapzaal binnen. Het is alsof ik terug op de Trans Siberië Express zit. De hele kajuit zit vol Russische gastarbeiders. Dikke halfnaakte mannen. Kettingrokenden, augurken etenden en vooral bier en wodka zuipenden Russen. Dit is mosterd na de maaltijd. Drie maanden geleden had ik mij met veel enthousiasme tussen de mannen gemengd, nieuwsgierig naar waar ze heen gaan en waar ze vandaan komen. Maar ik heb al een Russische exit stempel in mijn paspoort, en ik sluip de kajuit weer uit om pas laat in de nacht terug te komen, wanneer de meeste Russen luid snurkend hun roes liggen uit te slapen.
Ik begeef me naar het dek
, waar ik me tussen de selfie trekkende Japanners en Koreanen meng. Ik heb nog een hoofdstukje of zo in Norwegian Wood te lezen, en wanneer één van de Japanse schoolkinderen een gitaar boven haalt en in zijn eentje op het achterdek wat begint te tokkelen is de setting perfect om Murakamis melodrama uit te lezen.
Ik hunker naar Azië.
