Reizen op de legendarische Trans Siberië Express heeft iets van een strandvakantie. Je zit de hele dag, met een bier in je ene hand en een boek in het andere, terwijl je naar de mensen om je heen kijkt.
Het is bij die mensen om je heen dat de vergelijking spaak loopt. 
Geen bikini lijven op de Trans Siberië. De enige halfnaakte lijven die je te zien krijgt zijn van dikke Russische mannen, die zich kapot zweten in hun plaskart slaapwagon. De Siberische vrouwen houden zedig al hun kleren aan.
Doordat ik mijn ticket pas een dag op voorhand kocht, reis ik niet op trein nummer 1, de Moskva, maar op trein nummer 100, een iets oudere trein die het zelfde traject aflegt, maar met een halve dag vertraging. Het voordeel van trein 100 is dat er wat minder toeristen op de trein zitten. Het nadeel is dat ik om middernacht in Omsk op de trein moet stappen.
Ik heb geen tijd om halverwege de rit een paar dagen Irkutsk te bezoeken. Er blijkt vanuit Vladivostok maar 1 boot per week naar Korea te vertrekken, en ik heb maar een 15 dagen visum. Ik doe de 6 dagen trein in een ruk.
Daarin verschil ik van zowat iedereen op de trein. De meeste Russen leggen maar een deel van de route af. Wie van Moskou naar Vladivostok moet neemt ook in Rusland gewoon het vliegtuig. Zo ontmoeten we de eerste dag een buitengewoon sympathieke rus, die regelmatig de trein van Moskou naar Irkutsk neemt, en zich nooit realiseerde dat hij op de Trans Siberië reed, tot wij hem er op wezen.
En dus roteert de bevolking in mijn coupe zowat elke dag. Een jonge Rus die de hele dag in zijn bed blijft slapen, een moeder met een zoontje, een oudere vrouw en een bejaard koppel. Geen van hen spreekt een woord Engels. Waardoor er van het legendarisch verbroederen op de Trans Siberië niet veel in huis komt. Al helpt het ook niet dat ik het gros van mijn tijd in de restauratiewagon doorbreng. En daar verbroeder je met andere toeristen en de koffiedames, want voor de meeste Russen op de trein is het eten in de restauratiewagen veel te duur. Zij eten instant noedels, met water uit de altijd hete Samovar.
Het Siberische landschap is niet spectaculair. Berkenbossen, kleinere dorpjes en grasland wisselen elkaar af. Het is het onveranderlijke van dit landschap dat zo spectaculair is. Duizenden kilometers lang is er nauwelijks enige variatie in het landschap. Hier en daar een rivier, en natuurlijk het Baikal meer, maar dat passeerden we tijdens de nacht.
De grens tussen Azië en Europa is hier onbestaande. Of misschien bestaat ze toch, maar is ze historisch of cultureel en niet geografisch. Het laatste stuk van de reis slingert de Trans Siberische spoorweg vlak langs de Chinese grens. Hadden de Chinese keizers meer interesse 
gehad voor het lege Siberië, of had de Tsaar in 1905 Mantsoerije niet verloren aan de Japanners, de grens tussen Europa en Azië had ergens heel anders kunnen liggen.
Wanneer we in Vladivostok aankomen is het lang na middernacht. Maar ik ben volkomen uitgerust na 6 dagen helemaal niks te moeten doen.
