Busan is een drukke havenstad. Het is een beetje de westhoek van Zuid-Korea, want toen de Noord-Koreanen van Kim Il-sung in 1950 het zuiden onder de voet liepen, was het naar deze stad dat de Amerikanen zich terug trokken voor ze hun tegenaanval inzetten.
Je komt naar Busan voor het strand of om er de boot te nemen naar Japan. Het regende toen ik er was, maar zelfs bij goed weer is het moeilijk in te schatten wat de Koreanen zo massaal naar het strand van Busan doet trekken. Je hebt er het grootste winkelcentrum ter wereld, en ze hebben een indrukwekkend cinemacentrum, maar het strand zelf is alles behalve indrukwekkend.
I
k ben hier voor de boot naar Japan, en zoals elke havenstad is Busan wat ruiger. Er is een gerestaureerde tempel, en natuurlijk een uitgaansbuurt waar Filipijnse meisjes de Amerkiaanse mariniers entertainen in cafés die door Russen of Chinezen worden gerund. Maar de meeste atmosfeer heb je in de gigantische vismarkt van Busan.
In de stalletjes buiten of op het gelijkvloers koop je een nog levende vis, die je meeneemt naar boven, waar ze het beest direct in de pan gooien. Of niet, je kan je octopus ook rauw eten. Als je de in stukken gehakte armen snel genoeg in je mond steekt, zuigen de tentakels zich in een reflex vast aan je tong, wat, naar ik hoor, behoorlijk tintelend zou zijn. Het is zonder twijfel erg vers, maar ik heb van mijn wandeling door de visstalletjes geen honger gekregen.
