We waren gewaarschuwd, er zijn werken in Bulgarije en in Turkije, en dus zou het laatste been van de Orient express voor een stuk met bussen gereden worden. Het werd trein tot Gorna Orjahovitsa in Bulgarije, dan bus tot Dimitrovgrad waar we in het midden van de nacht op de nachttrein naar Cerkezkoy in Turkije stapten, om uiteindelijk nog eens een korte busrit naar Istanbul te maken.
Waar niemand ons voor gewaarschuwd had, was voor de eikel van een Bulgaarse conducteur die ons in het midden van de nacht in Dimitrovgrad stond op te wachten. Met niemand in de buurt om hem tegen te houden, zag hij zijn kans schoon voor wat pre-EU corruptie.
Het Amerikaanse koppel voor mij kreeg te horen dat hun, op de site van de Turkse spoorweg, betaalde bed niet aanwezig was in zijn Bulgaarse wagon. Dat was 15 euro per persoon om op de trein te stappen aub. Robert, die met een railpas reisde was het gewoon om bij te betalen voor een bed, en hij kon voor 50 euro een hele coupe voor hem alleen krijgen. Ik probeerde het slim te spelen en vroeg of ik in plaats van een bed, niet gewoon in een zetel in de andere wagon kon gaan zitten. Voor zetels moet je immers geen reservatie betalen, en ik had wel degelijk een ticket naar Istanbul op zak. De nacht zou ongemakkelijk zijn, maar met de Bulgaars-Turkse grensovergang in het verschiet, zou ik ook in een duur bed niet veel slaap krijgen.
Een uur later schiet ik wakker wanneer er een Bulgaarse douanier op de ruit van mijn wagon staat te tikken. Blijkt dat de wagon waarin ik zit niet naar Istanbul gaat maar aan de grens wordt afgekoppeld. Met hangende pootjes ga ik terug terug naar de conducteur van de slaapwagon die nu plots 20 euro voor mijn bed vraagt. Ik ding af naar 15 euro, maar voor lakens vraagt hij nog eens 3 euro extra. Gelukkig heb ik mijn eigen slaapzak mee.
Aan de grensovergang met Turkije zie ik voor het eerst Marzena. Een knap Pools meisje dat tot haar schrik merkt dat al de andere personen in het wachthok allemaal een uitgeprint visum bij hebben. Ze haast zich naar buiten om aan de rustig keuvelende Turkse douaniers uitleg te vragen over hoe je nu precies een Turks visum moet aanvragen (in drie minuten online, maar tot na de zomervakantie kan het ook nog als overgangsmaatregel aan de grens) Ik zal haar pas terug zien als we in Istanbul van de bus stappen.
De Bulgaarse bedden blijken een stuk breder dan die in Oostenrijkse en Roemeense slaapwagons, en nadat de Turkse douane voor de vorm eens door mijn rugzak heeft gerommeld, kan ik een paar uur slapen tot voor we de bus op moeten naar Istanbul.
Wanneer ik in Istanbul afscheid neem van Robert, duikt Marzena plots op. Ze hoorde dat ik ook naar Georgië moet, en vraagt of ze met me mee kan. Dat lijkt me een uitstekend plan.