Ah Boekarest. Is Wenen een beetje van een mooi opgebaarde dode, dan is Boekarest de stad die niet dood wilt gaan. En ze hebben het er nochtans geprobeerd. Branden, wereld oorlogen, aardbevingen, en natuurlijk het communisme, Boekarest is nog steeds springlevend.
In Boekarest heb ik geen zin in een jeugdherberg, en huur ik het studiootje via airbnb van Ana-Maria. Die gaat ondertussen wel drie dagen bij haar vriend logeren. Ik heb niet alleen meer privacy en uitstekend internet, ik mag ook ongegeneerd binnen kijken in het leven van een Roemeense twintiger. Blijkt dat die klein wonen. Stap in Ikea-Gent, het ’wonen op 25 meter’ decor binnen, en je hebt zo ongeveer een idee waar ik drie nachten verbleef. Die boekenkast had ik overigens ook in mijn appartement staan.
De studio van Ana-Maria ligt vlakbij het Overwinningsplein. Dat ’plein’ mag je met een stevige korrel zout nemen. Wat ze in Boekarest een plein noemen zouden wij een kruispunt noemen, of een parking, of een rotonde. Op het Urgiiplein heeft Ceaucescu letterlijk rijstroken midden door een fontein getrokken. Brussel kan nog iets leren van Boekarest als het er op aan komt om openbare ruimte aan kameraad auto op te offeren.
Maar eens je van de schok van de zesrijstroken brede boulevards bekomen bent, kan je Boekarest beginnen ontdekken. En Boekarest is een ontdekkingstocht. De stad is puur eclectisme. Geweldige fin-de-siecle gebouwen wisselen communistische hoogbouw af. Achter elk betonnen overheidsgebouw kan wel een pittoresk orthodox kerkje liggen. Onderweg naar Ceausescus belachelijk parlement loop je door een fantastisch stadspark, waar de Boekarestezen zich vermaken met schaken, bootje varen en suikerspin eten. Voor iedere kitcherig monument heb je wel een kunstgallerij.
En dan heb je nog geen voet binnen gezet in ’the old city’. Tot 5 jaar geleden was de oude stad een getto voor Roma’s. Een vergeten stuk Boekarest waar ze om de een of andere reden nooit een boulevard door trokken. Tot het iemand opviel dat die nauwe straatjes wel wat charme hadden. Wat ze hier op 5 jaar tijd uit de grond hebben gestampt is fenomenaal. The Old City is de meest opwindende uitgaansbuurt waar ik ooit rondliep. (niet dat ik expert ben) Het publiek van de Gentse Vlasmarkt, in het decor van de Brusselse Beenhouwerstraat. Jazzcafés naast discotheken, Belgische biercafés naast paaldansclubs. En dat straat na straat. En ook op straat want op de paaldansclubs na hebben alle zaken een ruim terras. Echt indrukwekkend, al zou het natuurlijk ook kunnen dat het de Trippel Karmeliet was was die me zo gelukkig maakte.
