In Kirgizstan heb je twee spoorwegen, een spoorweg in het noorden en één in het zuiden van het land. Op die in het zuiden, in de Fergana vallei rijden er geen treinen meer sinds de rellen in Osh in 2008 tussen Uzbeken en Kirgizen. In het noorden heb je wel nog een trein naar Tashkent in Uzbekistan en één naar Almaty en verder richting Moskou vanuit Bishkek. En in de zomer heb je er ook nog een trein die Bishkek met Issyk Kul verbindt. Daar wil ik naar toe. 
De trein doet 7 uur over een rit die met de wagen minder dan 4 uur duurt, maar kost nog geen 2 euro. Op het internet is er niet veel informatie te vinden over de trein, ik kom er pas in het station van Bishkek achter dat de trein inderdaad rijdt. Hij vertrekt elke ochtend om 6 uur, en kaartjes kan je niet op voorhand bestellen.
David wilt ook naar het meer, maar hij heeft niks met treinen, en vind het dus niet erg om 4 euro voor een gedeelde taxi te betalen. Ik neem ’s avonds afscheid want hij kan uitslapen, ik moet een trein halen. Maar als de volgende ochtend het alarm van mijn gsm afgaat, realiseer ik me plots dat ik de trein ook in omgekeerde richting kan nemen, wanneer ik terugkeer naar Bishkek. Het is een beetje valsspelen met het thema van mijn reis, maar half slapend is het niet moeilijk om dat soort compromissen te sluiten.
Dat Issyk Kul een populaire bestemming is wordt rap duidelijk wanneer de taxi ons afzet aan het busstation. We hebben de gedeelde taxi maar voor het uitkiezen. Het is opnieuw vrije markt op zijn meest efficiënt. Bij de eerste grote stad aan het meer sleurt de chauffeur ons uit de taxi en duwt hij ons in een andere wagen, die ons 40 kilometer verder tot Cholpon Ata zal brengen. In Cholpon Ata verdwijnt David dan in een derde taxi die tot Caracol rijdt, ik heb nog 10 kilometer te gaan tot het vakante resort waar ik 4 dagen op een Kirgies strand zal doorbrengen.
Zo vlot en organisch de gedeelde taxi’s georganiseerd zijn, zo sovjet is de trein. De website van de Kirgizische spoorwegen geeft een 404 pagina, de enigste manier om er achter te komen wanneer de trein vertrekt is gokken en naar het station zelf te trekken, dat op een 40 kilometer van mijn hotel ligt. Ik weet dat de trein niet voor 11uur ’s middags aankomt, dus ik gok er op dat hij niet voor 2 uur ’s middags vertrekt. Ik gok goed, wanneer ik op het station aankom staat de trein nog steeds te wachten. En zijn de koeien de enige andere levende wezens op het station. Ik zal pas drie uur later vertrekken, op het moment dat ik met de taxi Bishkek al had binnen gereden.
Maar de treinrit maakt alles goed. In de drie wagons zitten nog 2 vriendelijke 
Israëliërs, die het vreselijk vinden wat er in Gaza gebeurd, en verder alleen Kirgiziërs. Hoewel de trein enkel over dag rijdt, zijn de wagons slaapwagens. De Kirgizische spoorwegen rijden met wat ze 20 jaar geleden van de Sovjetunie gekregen hebben. Het blijkt een uitstekende indeling te zijn voor een toeristische trein. De grootouders zitten op de onderste slaapbanken gedroogde vis en kaasbollen te eten, terwijl hun kleinkinderen op de bovenste bedden rondkruipen. Stukken rustiger dan de IC van Antwerpen naar Oostende in de zomer.
