Er rijdt een trein van Bishkek naar Almaty, maar die rijdt maar twee keer per week, in het holst van de nacht, doet er 16 uur over en kost ongeveer 100 euro. Je kan ook een minibus nemen voor minder dan 10 euro, die je elke dag op 6 uur tijd afzet in het centrum van Almaty. Ik heb nog maar een 6 tal dagen over op mijn Kazachs visum en beslis om niet te wachten op de trein.
De rit is volledig zonder incidenten, in een comfortabele minibus, met TV waarop een slecht gedubde, matige Hollywood film getoond wordt. Ik erger me enkel aan de twee backpackers achteraan de bus, die tegen elkaar aan het opscheppen zijn over de Kirgizische meisjes die ze versierd hebben. Ondanks mijn gigantische rugzak voel ik me geen backpacker meer. Het is het verschil tussen reizen op je 20ste en je 30ste. Ik heb een min of meer vaste route die ik zo goedkoop mogelijk wil afleggen, de meeste backpackers hebben een vast budget waarmee ze zo ver mogelijk willen reizen. Plus, Centraal Aziatische meisjes zijn opmerkelijk knap maar doordat ze zelden Engels spreken ook moeilijk te benaderen. Het steekt een beetje dat de Spanjaard in zijn gescheurde broek er wel in geslaagd is om er één te versieren.
Drie jaar geleden werden we op de Kazachse grens met Turkmenistan apart genomen, en vroeg een jong, zenuwachtig soldaatje om dollars. Die betaalden we hem niet. In Turkmenistan dachten we nog dat we er goedkoop vanaf gekomen waren, maar terug in België kregen we allemaal een brief van de Russisch-Kazachse douane met de vraag waarom we onze auto’s nooit uitgevoerd hadden. En dat we een boete gingen krijgen als we ons niet in orde stelden.
Ik heb me nooit in orde gesteld, en ben dus wel wat zenuwachtig als ik aan de Kazachse grens aankom. Als de Russisch-Kazachse douane een beetje efficiënt werkt, dan hangt er mij een boete boven het hoofd wanneer ik de grens oversteek.
De grensovergang tussen Kazakhstan en Kirghizistan is een stuk drukker dan die met Turkmenistan drie jaar geleden. Kirghizistan
uit gaat even vlot als het land binnenkomen. Paspoort tonen, stempeltje krijgen en doorlopen. In Kazachstan doen ze wat moeilijker. Voor we het land binnen mogen, moeten we een migratiekaart invullen. Met die kaart moeten we later naar de migratiepolitie die ons dan een registratie kaart geeft, zonder dewelke we het land niet uit mogen. God mag weten wat het nut van die administratieve rompslomp is. Ze dient in elk geval niet om er reizigers van tussenuit te halen die nog een boete hebben openstaan. Want hoewel de douanier behoorlijk lang mijn paspoort bestudeert, en zelfs twee keer naar zijn gsm grijpt, stempelt hij me uiteindelijk toch gewoon het Kazachstan binnen. Ook bij de immigratiepolitie heb ik geen enkel probleem om me te laten registreren. Het verbaasd me niks, een land waar ze smeergeld vragen kan niet erg efficiënt georganiseerd zijn.