Op de trein terug van Issuk Kul naar Bishkek, sla ik ’Ghost Train to the Eastern Star’ open. Paul Theroux’s vervolg op ‘The Great Railway Bazaar’. Op de eerste pagina verklapt hij het schuldige geheim van reizigers. ’This is why a travellers worst nightmare is not the secret police or the witch doctors or malaria, but rather the prospect of meeting another traveller’. Sakura Hostel in Bishkek is een vreselijke plaats. Gezellige tuin, warme douches propere slaapzalen, maar overvol met andere reizigers.
Bishkek is het Baku aan de andere einde van de zijde route, waar iedereen die Centraal Azië doorkruist samenkomt. Sinds een paar jaar is Kirgizstan visum-vrij en je vliegt, met wat zoeken, voor nog geen 400 euro heen en weer naar Bishkek. En aangezien Kirgizstan een stuk hoger ligt dan zijn woestijnburen is juli hier gewoon hoogseizoen, met warme maar draagbare temperaturen. Op mijn wandeling in Bishkek wou ik enkele in een fontein spelende Russische kinderen fotograferen. Tot hun moeder hen uit het water riep in plat Antwerps. Vreselijk.
Ondanks het boomende toerisme is Bishkek opvallend armer dan Tashkent of
Ashgabat. Ook hier zijn de straten ’s avonds nauwelijks verlicht en het enigste min of meer recente gebouw is een Moskee. Maar dat heeft ook zijn charme. De Sovjet Unie is hier nog erg zichtbaar, met een Lenin standbeeld dat ze naar de achterkant van zijn voormalig museum hebben verhuisd of met hamer en sikkel in het plaasteren stationsplafond.
Verder is er hier nauwelijks iets het bekijken waard. Het is een aangename Sovjet stad, met hele groene straten en parken die in elkaar doorlopen. Het is ook een meer internationaler stad dan Tashkent of Ashgabat. Je struikelt hier over Japanse, Chinese en Koreaanse restaurants. En over toeristen dus.
Die toeristen zijn hier in de eerste plaats voor de bergen die op enkele kilometers van Bishkek opduiken. De typische zijde route reizigers kom je ook wel tegen in Bishkek, die zitten meestal te wachten op een visum dat ze hier hebben aangevraagd voor Kazachstan of China. Maar het merendeel van de toeristen hier is een stuk ruiger dan in Oezbekistan. Niet alleen hikers, maar ook heel veel fietsers die niet alleen de Tian Shan over willen, maar de Pamirs als hun einddoel hebben. Het is eens iets anders dan de Mont Ventoux.
