De ferry boeken naar Turkmenbashi is eenvoudig. Je zorgt dat je op de dag van vertrek om 9 uur klaar zit aan het kantoortje in de haven, en wacht tot de bediende van de Caspian Shipping Company de deur opent. Ergens voor de middag, waarschijnlijk. 
Later komen is geen optie, want langer dan een half uurtje blijft die deur niet open. Eens alle wachtenden een ticket hebben gaat de deur weer dicht.
We hadden geen geluk. Toen de dame in kwestie iets voor twaalf haar deur opende, kon ze alleen melden dat er nog geen boot was. Maar hij was onderweg. We moesten het om 4 uur nog eens proberen.
Dat kenden we. Iedere backpacker in Baku komt naar die stad met maar één doel. Op de boot naar centraal Azië geraken. In het Caspian Hostel gonsde het van de horror verhalen over de boot. Een terugkerend verhaal was dat van toeristen die na een middagje thee drinken in de haven om 4 uur terug kwamen naar de kassa en nog net hun boot de haven zagen uitvaren. Die dag was hij al om 3 uur vertrokken.
Dus bleven we zitten. Terwijl we de gesloten deur goed in het oog hielden, kregen Roger en ik gezelschap van een Duitse wielertoeriste, die het plan had om met een 5 dagen transit visum per fiets door Turkmenistan te geraken. Dat is of ambitieus, of naïef, alle andere wielertoeristen maken de overzet naar Aktau in Kazachstan, dat ze met een 30 dagen toeristenvisum binnen kunnen.
Om 4 uur komt de dame terug. De boot lag in de haven, maar er was nog geen vracht voor de ferry gearriveerd. En zonder vracht ging de boot niet uitvaren. Roger en ik verhuizen terug naar de stoeprand tegenover het kantoor, maar de Duitse toeriste die perfect Russisch spreekt begint aan een theekransje met de bediende. Iets voor 6 merkt Roger dat de bediende een ticket voor de Duitse aan het schrijven is. Er is een boot en hij gaat die nacht vertrekken. Wanneer de bediende het ticket van Roger schrijft, bedenkt ze zich dat ze het visum van de Duitse niet heeft gecontroleerd. Drama voor de Duitse, want haar transit visa gaat pas twee dagen later in, en ze mag niet op de boot. Na een dag wachten op groen licht, trekt de bediende het ticket terug uit haar handen. Ze zal de volgende dag terug moeten komen. Een nieuw horror verhaal voor in het hostel.
Roger en ik hebben onze visas wel in orde, en na wat gemekker over de Armeense stempels in Roger zijn paspoort, mogen we de boot op. Dezelfde Azerbaican waarmee we drie jaar geleden in Baku zijn aangekomen. We zijn de enige westerlingen op de boot, naast een hoop Turkmeense studenten van de Baku Oil school en vier Turkmeense vrouwen. De kok aan boord wilt ons gerust bier, nootjes en een maaltijd verkopen, maar zijn prijs gaat bij elke bestelling de hoogte in. Gelukkig heeft de boot uiteindelijk maar 3 uur vertraging. In het hostel ging het verhaal de ronde over een boot met 4 dagen vertraging, dat zou een dure reis geworden zijn.
Op de restauratie en een TV die vreselijke Azerbeidzjaanse pop en comedy speelt, is er geen luxe op het sovjetschip. Ergens in de ochtend spoelen de toiletten plots niet meer door, maar voor we aan land gaan blijken ze plots weer te werken. Maar veel luxe heb je hier niet nodig, we vinden twee wankele stoelen op het dek, en genieten tijdens de overzet van een stralende hemel en een spiegelgladde Kaspische zee. 24 uur nadat we in Baku op de boot zijn gestapt, wandelen we via het vrachtdek van de Azerbaijcan Turkmenistan binnen.
Dima, de chauffeur die Stantours gestuurd heeft om ons op te halen, helpt ons alle formaliteiten afwerken bij immigratie. Maar verbergen dat Turkmenistan een bizar land is kan hij niet. Het paspoort van één van de Turkmeense vrouwen zorgt voor vertraging. Ze kon er het land mee uit, Azerbeidzjan en Georgie mee in, maar hier in de haven doen ze moeilijk. Het duurt een vol uur voor ze haar eindelijk haar eigen land binnen laten. De volgende 10 dagen zou de politiestaat meer en meer op onze zenuwen beginnen werken.
