Turkmenistans interessantste sites liggen in het Noord-Oosten van het land, rond Mary, de nieuwe stad die de Russen bouwden nadat ze het historische Merv veroverden. Tussen de twee steden loopt de historische transcaspian spoorweg, maar daar geraak je als vreemdeling niet zomaar op.
Op naar Mary namen we de wagen, geen zware Chevrolet deze keer, maar een oude Toyota met een bedenkelijke ophanging. En dat is een probleem, want hoewel de weg naar Mary veel belovend begint, rijden we al snel over een oude Sovjet weg, waarvan het asfalt sinds de onafhankelijkheid niet meer vervangen is.
Tijdens de rit stoppen we enkele keren voor ruïnes onderweg, maar overtuigen doen die niet. Veel meer dan wat modderhopen schiet er van de lemen forten niet over. We krijgen wel voor het eerst te zien hoe Turkmenistan met zijn erfgoed omspringt. Ruslan, onze uiterst sympathieke gids moedigt ons in Abiverd aan om wat potscherven van de grond op te rapen en mee te nemen. Iedereen doet dat hier.
Mary is een aangename stad, al is Berdymukhademov hier ook hier wit 
marmeren gebouwen beginnen neerpoten. De atmosfeer is een stuk ontspannender dan in Asghabat. Wanneer je ’s avonds Shaslik zit te eten op een terrasje in de oude Russische stad, kan je bijna vergeten dat je je in een geflipte politiestaat bevind. Op de eerste avonds ontmoeten we Cassandra, een Amerikaanse toeriste die ons de rest van de tocht in Turkmenistan zal vergezellen.
Voor de terugrit heeft Stantours toch een slaapplaats in de nachttrein kunnen regelen. Cassandra en ik krijgen een eerste klasse wagon, Roger moet het vreemd genoeg stellen met een bed in Kupe. De trein is behoorlijk nieuw. Ook in Turkmenistan is reizen per trein behoorlijk comfortabel. Al is de nacht kort. Een foto nemen van de trein, of het witmarmeren station waaruit hij vertrok mocht niet. Stations zijn strategisch belangrijke gebouwen in Turkmenistan.
