Voor onze rit naar Konye Urgench krijgen we een nieuwe gids. Een geblokte rus, die behoorlijk Engels spreekt, en volgens Antonina van Stantours het beste is wat ze in Turkmenistan hebben rondlopen. 
We zullen hem O. noemen voor de rest van de blog, maar als je ooit zelf een reis met Stantours wilt boeken, vergeet dan niet om me zijn naam te vragen.
De rit belooft indrukwekkend te worden. We gaan op anderhalve dag de Karakum woestijn doorkruisen. De eerste stop, al diep in de woestijn, is Erbent, een dorpje waar ze vooral kamelen kweken. O. en de chauffeur maken van de gelegenheid gebruik om de Chevrolet nog eens vol te tanken. Dat hadden ze beter niet gedaan, want een half uur later begint de miserie.
In het midden van de woestijn, dichtbij waar ooit het dorpje Darvaza was, 
liggen drie krater. In de eerste heb je water waaruit je gasbellen ziet opborrelen, de tweede zou gevuld zijn met modder, en de derde met vuur. De tweede krater zouden we nooit te zien krijgen. Halverwege tussen krater één en twee slaat de motor van de Chevrolet uit. Het duurt niet lang voor O. en de chauffeur er achter komen dat de benzine die ze in Erbent hebben getankt vuil was, en dat de brandstofpomp nu verstopt zit. Het duurt wat langer voor ze een oplossing vinden. Turkmenen stoppen immers niet om te vragen of ze kunnen helpen wanneer ze in het midden van de woestijn een wagen met pech langs de kant van de weg zien staan. Uiteindelijk vindt O. ergens op de top van een heuvel een gsm-signaal en kan hij Asghabat bellen. Dima, onze chauffeur van de Turkmenbashi-Asghabat rit, is onderweg met een nieuwe brandstofpomp.
Het oorspronkelijke plan was om bij de derde, brandende krater te dineren, maar aangezien we nog uren gaan wachten op Dima met de brandstofpomp, gooien we de planning om en beginnen we langs de kant van de weg te barbecuen. Om onze goedwil terug te kopen beslist O. om een fles wodka open te trekken, en daarna een tweede, en omdat Dima er nog altijd niet is, een derde. Wanneer Dima eindelijk aankomt zijn Roger, Cassandra, ikzelf en O. behoorlijk in de wind. We vinden Turkmenistan plots een topland, en O. inderdaad het beste wat er in Turkmenistan rondloop. Het is al goed donker wanneer de Chevrolet gerepareerd is. We vervolgen de tocht rechtstreeks naar de brandende gas krater.
Die is behoorlijk spectaculair. Terwijl we enthousiast foto’s nemen, zetten O. en de twee chauffeurs het kamp op, een tiental meter verwijderd van de krater. En O. ontdekt zowaar een vierde fles wodka. Maar ik heb mijn portie gehad en kruip de eerste tent binnen. Ik val in slaap met het idee dat dit toch een fijne manier was om afscheid te nemen van Turkmenistan.
Een paar uur later schiet ik wakker. Niet zo heel ver van onze tent hoor ik Cassandra gillen. Even denk ik dat ze gewoon dronken is, maar dan versta ik wat ze roept, en slaat mijn hart een tel over.‚What is happening’ ‚What are you doing’ en ‚Please let me go’.
Roger die met mij de tent deelt is nu ook wakker. We haasten ons uit de tent. Op de grond voor de tweede tent zitten Cassandra en O. op de grond. O. heeft Cassandra bij haar haar vast en drukt haar tegen de grond. Hij lijkt compleet verdwaasd wanneer ik voor hem sta en het duurt even voor hij Cassandra los laat. We verhuizen Cassandra snel naar de andere tent. Roger blijft nog bij O. tot die naar een plek bij de tafel stommelt en aanstalten maakt om te gaan slapen. Tijdens de hele herrie gaven onze Turkmeense chauffeurs geen kik en deden ze of ze sliepen. In Turkmenistan hou je je koest en reken je er op dat iemand anders het oplost, zelfs als er op 5 meter afstand een vrouw gemolesteerd wordt.
De volgende morgen is een ontnuchterde O. terug zijn professionele zelf. Aangezien we nu twee wagens hebben moeten we niet met O. tot aan de grens. Hij volgt in de andere auto. Wanneer we in Konye Urgench aankomen zal hij nog één keer gidsen. Zonder twijfel met een gigantische kater en een behoorlijk schuldgevoel. We hadden bijna medelijden.
