Almaty is een verademing. Ze past perfect in een rijtje met Tashkent en Bishkek, die andere Centraal Aziatische hoofdsteden. Niks te zien, maar aangenaam vertoeven met veel groen, brede lanen en parken.
Bovendien is Kazachstan een olieland, en boomt de economie er. De Kazachen hadden relatief geluk bij het uiteenvallen van de Sovjetunie, de apparatsjik waarmee zij opgezadeld werden, bleek geen gek of smeerlap. Nazerbajev mag dan wel geen democraat zijn, zijn prioriteiten een stuk gezonder dan die van Karimov in Uzbekistan of Niyazov in Turkmenistan. Naar het schijnt worden de wegen in Kazachstan tegenwoordig zelfs onderhouden. En hij besliste om de hoofdstad naar Astana te verplaatsen, waardoor Almaty gespaard werd van twijfelachtige urbanistische plannen. Zelfs Nazerbajevs personencultus valt mee in Almaty. En ook opvallend, zijn politiek om Kazachen en Russen samen te laten leven in een tweetalig land lijkt succesvol. Anders dan in Turkmenistan en Uzbekistan zie je hier wel Kazachen en Russen samen werken, shoppen of uitgaan.
In Almaty kom ik Cassandra en Daniel terug tegen. Met Daniel, aka de Brit die bijna verdronk in Batumi, had ik enkel kort contact in Tashkent. Met Cassandra trok ik door Turkmenistan.
En samen met Cassandra heb ik afgesproken met David, de Duitser die Stantours runt vanuit Almaty. We willen nog eens bijpraten over die nacht bij de Darvazi krater.
David is een buitengewoon aangename man, met jarenlange ervaring in de regio en een onberispelijke naam op de internetforums en reisboeken over de zijderoute. Het nieuws over O. zijn handtastelijkheden heeft hem hard geraakt, en hij ziet de toekomst van zijn reisbureau behoorlijk zwart in. O. is een persoonlijke vriend, en hij kan er niet bij dat die zich zo te buiten is gegaan aan alcohol. We kunnen David geen troost bieden. Hij zal moeten beslissen of hij O. voldoende vertrouwt om opnieuw toeristen met hem mee te sturen.
De dag nadien neem ik definitief afscheid van Cassandra. Zij trekt samen met Daniel naar Bishkek, ik heb net uitgedokterd hoe ik met de trein over de grens met Rusland geraak. Van Bishkek gaat ze naar Turkije en van daar naar Europa waar ze in December terug vliegt naar de verenigde staten. Met Daniel spreek ik af dat we elkaar terug gaan zien in Vietnam. Het zal daar druk worden in November, want ook David en Roger zouden op dat moment in Vietnam zijn.
Op mijn laatste avond in Almaty trek ik naar Esperanza, een soort 
winkelcentrum voor het nachtleven, met cafés, restaurants en twee disco’s onder één dak. En meer, want ik sta nog maar net aan de bar de ontgoochelende bierkaart te bestuderen wanneer er plots drie uiterst schaars geklede vrouwen mij vergezellen en om een whisky bedelen. Ze vertellen me dat ze in de stripteasebar werken, maar dat had ik al begrepen. Ik beloof er later op de avond binnen te springen, maar hou mijn bestelling op één biertje. De strippers huppelen naar een volgende eenzaat wat verder aan de bar.
Ik krijg diezelfde avond nog een tweede kans, want wanneer de taxichauffeur me in het holst van de nacht terug voert naar mijn hotel, stelt hij me voor om me naar een bordeel te brengen. 10.000 Tenge voor 1 uur. Dat is omgerekend 40 euro, en ik ben ondertussen al zo vaak prostituees voorgesteld op deze reis, dat ik onmiddellijk besef dat dat een goede prijs is. De charme van het alleen reizen als man veronderstel ik. ’Zavdra’ zeg ik, en de chauffeur tikt zijn nummer in mijn gsm zodat ik hem de volgende dag kan terugbellen. Maar de volgende dag zit ik op trein naar Omsk. De zijderoute zit er op voor mij.
