Vanuit de kruidenbazaar in Istanbul vertrok de Zijde Route naar Peking. Vanaf Istanbul begin ik dan ook aan deel twee van mijn reis; de Zijde Route. Al zal ik ze niet tot het einde uitreizen, in Kyrgizistan plan ik links af te draaien naar Kazakhstan in plaats van rechts naar China.
Er was meer dan een route om van Istanbul naar Peking te trekken, maar ik heb er vertrouwen in dat ik met de route over Tbilisi en Baku voor de mooiste heb gekozen.
Door grote werken aan de spoorweg rond Istanbul, is er geen eenvoudige manier om met de trein tot aan de Georgische grens te geraken. Ik was voorstander voor een combinatie ferrie-bus-trein-nachttrein-minibus, maar Marzena nam liever een rechtstreekse bus tot Batumi. Dus werd het de bus.
Het probleem met de talrijke reisbureaus in Istanbul is dat ze zich allemaal lijken te specialiseren in cruises op de Bosporus, daguitstappen naar Ephese of optredens van ronddraaiende Dervishes. Toen we uiteindelijk een bureau vonden waar ze ons de tickets naar Georgie konden verkopen, had de reisagent een klein uur nodig om uit te vissen vanwaar onze bus precies zou vertrekken. Helemaal zeker van zijn zaak leek hij niet toen hij het adres aanduidde op onze kaart.
40 minuten voor de bus gaat vertrekken komen we aan op de straat waar de buscompagnie een bureau zou hebben. Er is absoluut niks te zien. Nogal wat Turken zien dat we aan het sukkelen zijn en stellen voor om te helpen. Hoed je voor behulpzame locals die het ook niet precies weten. Na een stevige discussie, het weg jagen van een taxichauffeur en druk over en weer getelefoneer, komen ze tot de conclusie dat we naar het centraal busstation moeten. 500 meter wandelen tot aan het metrostation, dan een 10 tal minuutjes in de metro en daar zouden ze ons zeker kunnen helpen. Maar het is ondertussen kwart voor twaalf, we halen het nooit. In een wanhoopspoging spring ik nog maar eens een reisbureautje binnen en daar krijgen we te horen dat onze opstapplaats wel degelijk bestaat. Het zou alleen krap worden om er op 5 minuten tijd te geraken. We zetten een spurtje, en blijken in geen tijd in de Georgische buurt van Istanbul rond te lopen. Dat Marzenka Russisch leerde op de Poolse basisschool is hier voor het eerst handig, en twee minuten na twaalf komen we aan onze bus aan.
Na Argentinië met de bus, ben ik nogal veeleisend geworden. Zo graag ik met de trein reis, zo een hekel heb ik aan een lange busreis waarop ik geen cama-suite heb kunnen boeken. Nog voor we het busstation uitzijn, zitten er voor onze neus al drie Georgische vrouwen ruzie te maken over voorbehouden plaatsen. Pas nadat de buschauffeur zich even stevig in de ruzie mengt, druipt één van de vrouwen af. Geen moment te vroeg want nu kan de chauffeur zich weer gewoon op het spitsverkeer in Istanbul concentreren. Om de overwinning van haar plaats te vieren legt de vrouw voor mij haar zetel plat. Ik ga 22 uur lang geen idee hebben waar ik met mijn benen naar toe moet. De buschauffeur is ook zichtbaar opgelucht en steekt vrolijk een sigaret op, pal onder het verboden te roken bordje.
Wanneer we Istanbul uit zijn en door het o zo mooie Turkse landschap rijden, vindt hij de tijd gekomen om de bus kennis te laten maken met zijn mixdvd Georgische pop. Het zou uit een aflevering van Borat kunnen komen, maar de Georgische vrouwen voor ons lijken de zingende boerinnen echt te appreciëren. De dvd wordt tijdens de reis meerdere keren op repeat gezet. In Turkije en Georgie is het blijkbaar geen probleem dat één en dezelfde chauffeur de 22 uur durende rit voor zijn rekening neemt.
Slapen is geen evidentie in de bus, geen beenruimte, de binnenverlichting blijft continu branden en om te vermijden dat hij in slaap zou vallen heeft de chauffeur de Georgische pop ingeruild voor Georgische techno. De chauffeur neemt om de drie uur een pauze, waar ze in het tankstation dan dankbaar gebruik van maken om de bus met een hogedrukreiniger onder handen te nemen.
En dan brak Marzena haar tand af tijdens het eten van een turks stoofpotje in één van die tankstations en is ook haar nacht om zeep. Ik probeer haar gerust te stellen dat er in Georgie zeker tandartsen zullen zijn die haar kunnen helpen. Maar ze begint zich duidelijk af te vragen wat ze in godsnaam in een bus in het hol van Pluto naast een wildvreemde Belg zit te doen.
Een trage maar incidentloze grensovergang later worden we afgezet in Batumi. Als bij wonder pal voor een dental clinic.